Τον Ιούνιο του 1987, μια μικρή ομάδα αγνώστων μαζεύτηκε στο Σαν Φρανσίσκο προκειμένου να καταγράψουν ζωές που φοβούνταν πως η ιστορία θα παραμελήσει. Ο στόχος τους ήταν να δημιουργήσουν ένα μνημείο για όσους και όσες είχαν πεθάνει από AIDS και να συμβάλλουν με αυτό τον τρόπο στο να κατανοήσουν οι άνθρωποι την ασθένεια αυτή και τις συνέπειες της. Η καταγραφή αυτή αποτέλεσε πηγή για την συλλογή ονομάτων για το "AIDS Memorial Quilt".
Η ιδέα για το μνημείο "AIDS Memorial Quilt" συνελήφθη το Νοέμβριο του 1985 από τον γκέι ακτιβιστή Cleve Jones.
Από το 1978, τη χρονιά που δολοφονήθηκαν ο Harvey Milk και ο Δήμαρχος του Σαν Φρανσίσκο, George Moscone, o Jones είχε βοήθησε να διοργανωθεί πορεία με κεριά εις μνήμην τους η οποία γινόταν έπειτα ετησίως. Ενώ σχεδίαζε την πορεία του 1985, έμαθε ότι πάνω από 1.000 άνθρωποι στο Σαν Φρανσίσκο είχαν πεθάνει από AIDS. Ζήτησε από καθεμία και καθέναν από τους συμμετέχοντες να γράψει σε πλακάτ τα ονόματα των φίλων και αγαπημένων τους που είχαν πεθάνει από AIDS. Στο τέλος της πορείας, ο Jones και άλλοι ακτιβιστές και ακτιβίστριες έδεσαν μεταξύ τους και κρέμασαν αυτά τα πλακάτ από το Ομοσπονδιακό Κτίριο της πόλης. Έμοιαζαν με ένα πάπλωμα (quilt) ραμμένο από διαφορετικά κομμάτια υφάσματος.
Εμπνευσμένοι/ες από αυτό το θέαμα, άρχισαν να κάνουν σχέδια για ένα μεγαλύτερο τέτοιο μνημείο το οποίο δημιουργήθηκε ένα χρόνο αργότερα και από τότε εμπλουτίζεται και εκτίθεται σε διάφορα μέρη μέχρι και σήμερα στην μνήμη των ανθρώπων που έχουν χάσει τη ζωή τους από το HIV/AIDS.
Στις 11 Αυγούστου 2014 το AIDS Memorial Quilt επέστρεψε και εκτέθηκε στην Νέα Υόρκη μετά από 12 χρόνια (εικόνες).
Μπορείτε να το δείτε και online, εδώ: http://www.aidsquilt.org/
Η στάση αυτή είναι ενδεικτική της στάσης του Hollywood - και όχι μόνο - απέναντι στο θέμα.
Τα περισσότερα έργα, ταινίες, βιβλία κλπ που αναφέρονται στο HIV/AIDS αναφέρονται στα "πρώτα δύσκολα χρόνια" της επιδημίας, καθώς οι ιστορίες των ανθρώπων που έζησαν και πέθαναν τότε από τη νόσο προσφέρονται για για εύκολη συγκίνηση άρα και εισιτήρια/πωλήσεις. Γι'αυτό και δεν γίνονται ταινίες, δεν γράφονται βιβλία για την ζωή των ανθρώπων που ζουν με HIV σήμερα. Δεν βρίσκουν ότι θα είχαν ενδιαφέρον, δεν θα μπορούσαν να τις πουλήσουν ως ηρωικές ή αξιολύπητες δεν θα μπορούσαν να μας σοκάρουν με εικόνες από ισχνά σώματα που τα "χτύπησε η μάστιγα". Αντιμετωπίζουν το θέμα σαν μια κακή ανάμνηση του παρελθόντος, σαν μια ενδιαφέρουσα παλιά ιστορία, σχεδόν σαν το HIV και το AIDS να μην υπάρχουν πια.
Θυμάμαι όταν είχα δει την παράσταση "Rent", ένα έργο που επίσης αναφέρεται στο AIDS, όταν είχε ανέβει στην Αθήνα πριν λίγα χρόνια, είχα εξοργιστεί διαβάζοντας μετά το πρόγραμμα της παράστασης όπου έγραφε ότι εκείνα τα χρόνια ο κόσμος πέθαινε από AIDS γιατί δεν ξέραμε αυτό που ξέρουμε σήμερα, δηλαδή ότι το AIDS δεν υπάρχει (!) και οι άνθρωποι τότε πέθαιναν από τα φάρμακα (η γνωστή θεωρία συνωμοσίας περί μη ύπαρξης του ιού).
Ενώ λοιπόν είναι εξαιρετικά σημαντικό να λέγονται αυτές οι ιστορίες και να θυμόμαστε εκείνα τα χρόνια και τους ανθρώπους χάρη στους οποίους οι οροθετικοί σήμερα μπορούμε να έχουμε καλή ποιότητα και προσδόκιμο ζωής, εάν παράλληλα δεν τα βλέπουμε σαν μια ευκαιρία να ανοίξουμε ένα διάλογο γύρω από το θέμα, εάν παράλληλα δεν έχουμε αντίστοιχα έργα, εικόνες και λόγους που θα επισημαίνουν ότι η κατάσταση σήμερα είναι πολύ διαφορετική από τότε, απλά συντηρούμε μια ξεπερασμένη πια εικόνα για το HIV και AIDS. Συντηρούμε την άγνοια, τις προκαταλήψεις, τον φόβο.