Error 401: Βρέθηκε γκέι οροθετικός

Το τι σημαίνει στίγμα του HIV και το πως ο φόβος και η προκατάληψη είναι πολλές φορές δυνατότερα από την λογική, το βίωσα πριν καν μάθω ο ίδιος ότι είμαι οροθετικός.

Διαγνώστηκα με HIV το καλοκαίρι του 2009, σε συνθήκες όχι και τόσο συνηθισμένες, καθώς προέκυψε όταν ήμουν φαντάρος, μετά από εθελοντική αιμοδοσία που έγινε στο στρατόπεδο.

Σε αιμοδοσία δεν είχα συμμετάσχει ποτέ και ο μόνος λόγος που το έκανα ήταν η διήμερη τιμητική άδεια που έδιναν ως "επιβράβευση".

Λίγες μέρες μετά, με κάλεσε ο γιατρός του στρατοπέδου και μου είπε πως έπρεπε να πάω στο 401 (στρατιωτικό νοσοκομείο) να κάνω κάποιες εξετάσεις επειδή κάτι βρήκαν και χρειάζεται επανεξέταση. Πάω στο 401, δίνω αίμα, επιστρέφω στρατόπεδο. Αυτό επαναλαμβάνεται δύο φορές μέσα στην επόμενη εβδομάδα και μετά μου λένε ότι επειδή πρέπει να γίνουν κι άλλες (!) εξετάσεις, θα μου κάνουν εισαγωγή (ενώ δεν είχα ούτε συμπτώματα ούτε τίποτα) για να μην πηγαινοέρχομαι και να μείνω εκεί μέχρι να πάρω τα αποτελέσματα.

Τελικά κατέληξα να είμαι νοσηλευόμενος χωρίς λόγο για δύο εβδομάδες, να μου έχουν πάρει αίμα καμιά δεκαριά φορές και να μην μου λένε τι συμβαίνει. Στο μεταξύ, από την δεύτερη μέρα (υποθέτω ότι τότε είχαν τα αποτελέσματα) άρχισαν να μου σερβίρουν το φαγητό σε σκεύη μιας χρήσης και όχι στον μεταλλικό δίσκο που χρησιμοποιούν κανονικά ενώ δεν με πλησίαζε γιατρός ή νοσηλεύτρια χωρίς "πανοπλία". Μάσκες, γάντια, ποδιά και όλα τα συναφή. Απορώ πως δεν με έβαλαν και σε καραντίνα! Να σειμειώσω εδώ ότι παρόμοια "μέτρα" δεν έπαιρναν απέναντι σε κανέναν άλλο νοσηλευόμενο, ακόμα και σε κάποιους που είχαν έντονο βήχα. Γιατρός δεν είμαι, αλλά ξέρω ότι τέτοιου είδους μέτρα προφύλαξης δεν συνιστώνται απέναντι σε κάποιον με HIV, καθώς οι τρόποι μετάδοσης είναι συγκεκριμένοι και δεν περιλαμβάνουν τον αέρα, το σάλιο, τον ιδρώτα και οποιαδήποτε κοινωνική επαφή. Το θεωρώ παράλογο. Σε σημείο που όταν αναρωτιόμουν τι μπορεί να έχω, υπέθεσα ότι μπορεί να είναι και HIV αλλά βλέποντας αυτή την συμπεριφορά και σκεπτόμενος λογικά το απέκλεισα, καθώς ο HIV δεν τα δικαιολογούσε αυτά.

Επιπλέον, βλέποντας αυτή την αντιμετώπιση από τους γιατρούς και οι υπόλοιποι νοσηλευόμενοι απέφευγαν να έχουν οποιαδήποτε επαφή μαζί μου. Είχα γίνει ο ασθενής-μυστήριο, που κανένας -ούτε ο ίδιος- δεν ξέρει τι έχει αλλά απ'ότι φαίνεται, καλό είναι να τον αποφεύγουμε. Αν και έτσι κι αλλιώς με απέφευγαν, φοβούμενοι πως εκτός από την μυστήρια ασθένεια που είχα θα μπορούσα να τους κολλήσω και ομοφυλοφιλία, καθώς τα νέα ότι ήμουν αδερφή είχαν ταξιδέψει από το στρατόπεδο στο Μεσολόγγι μέχρι το 401 στην Αθήνα σε χρόνο dt, πριν καν να έχω μιλήσει με κανέναν μέσα στο νοσοκομείο. Θυμάμαι όμως ότι μια μέρα, ο τύπος στο απέναντι κρεβάτι με πλησίασε για να μου κάνει μια ερώτηση. Ήθελε να ρωτήσει αν στο 401 κάνουν εγχειρήσεις αλλαγής φύλου, απορία που του δημιουργήθηκε όταν είδε έναν "κουνιστό" να περνάει από τον διάδρομο! Εγώ του είπα "Ναι καλέ, δεν το ήξερες; Οι νοσοκόμες εδώ είναι πρώην φαντάροι!"

Κάπως έτσι λοιπόν κύλισαν οι μέρες, να νοσηλεύομαι για άγνωστο λόγο ενώ ένιωθα μια χαρά (σωματικά τουλάχιστον!) και να νιώθω πως αν από κάτι κινδύνευε η υγεία μου εκεί μέσα ήταν από την παραφροσύνη και την ανία καθώς η μόνη μου διασκέδαση ήταν να φοράω τα κανονικά μου ρούχα, να παίρνω καφέ από το κυλικείο και να κόβω βόλτες στο προαύλιο, γιατί μέσα στον θάλαμο μας απαγόρευαν να φοράμε οτιδήποτε άλλο από την ρόμπα του νοσοκομείου, απαγόρευση για την οποία μας ενημέρωσαν (όλως τυχαίως) μια μέρα που είχα φορέσει ένα κολλητό ροζ μπλουζάκι!

Τελικά το έμαθα όταν μετά από καμιά δεκαριά μέρες είχε εξαντληθεί η υπομονή μου ζώντας όλη αυτή τη φάρσα χωρίς να ξέρω καν το γιατί, μπήκα ένα πρωί στο γραφείο του διευθυντή της κλινικής και του είπα "Δεν είμαι παιδάκι, δεν μπορεί να μην ξέρετε τι έχω, πείτε το μου, θα το αντέξω." Και μου λέει απευθείας "Είσαι θετικός στον HIV". Αυτό. Σκέτο. Ούτε ενημέρωση για το σημαίνει να έχεις HIV, ούτε τίποτα. Απλά ότι δεν είμαι υποχρεωμένος πλέον να συνεχίσω την θητεία μου και φεύγοντας μπορώ να πάω σε κάποιον "ειδικό γιατρό." Για το που θα τον βρω τον "ειδικό γιατρό" μάλλον υπέθεσαν ότι θα απευθυνθώ σε μέντιουμ. Η μόνη "συμβουλή" που μου έδωσε ο διευθυντής της κλινικής φεύγοντας ήταν "Να προσέχεις και να προστατεύεις τους άλλους από τον εαυτό σου. Πρόσεχε τις παρέες σου". Θα το αφήσω ασχολίαστο.

Το καλό της υπόθεσης είναι ότι έληξε (πολύ) πρόωρα η θητεία μου, μόλις ενάμιση μήνα κράτησε και πολύ χάρηκα γιατί καθόλου δεν μου άρεσε.

Στο ίδιο μέρος ήταν και η πρώτη φορά που έκανα "coming out" ως οροθετικός, σε μια φίλη που ήρθε να με επισκεφτεί, καθώς περίμενα ακόμη μερικές μέρες μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία για το εξιτήριο. Καθίσαμε στο προαύλιο του νοσοκομείου, με καφέ και τσιγάρο και της είπα τα νέα. Το αντιμετώπιση με απόλυτη κατανόηση και αγάπη, πράγμα για το οποίο δεν είχα αμφιβολίες καθώς γνωριζόμαστε από παιδιά. Γελάσαμε μέχρι δακρύων όταν κάποια στιγμή εκεί που συζητούσαμε μου λέει "Έχεις δει που καθόμαστε;" και γυρίζω και βλέπω πίσω μας το μηνμείο προς την "Άγνωστη αδελφή!"

Από εκείνη τη στιγμή, από την αρχή, αποφάσισα πως όχι μόνο δεν υπάρχει λόγος να το κρύβω, δεν είναι άλλωστε κάτι για το οποίο θεωρώ ότι πρέπει να ντρέπομαι ή να κρατάω "στην ντουλάπα", και ότι θέλω να συμβάλλω στο να σταματήσουν συμπεριφορές σαν αυτές που βίωσα στο 401, συμπεριφορές που δυστυχώς, δεν συναντάμε μόνο εκεί. Υπάρχουν πολλοί γιατροί, από χειρούργους μέχρι...οδοντιάτρους που αρνούνται τις υπηρεσίες τους σε οροθετικούς/οροθετικές ασθενείς ή σου λένε πως θα σε χρεώσουν παραπάνω γιατί θα χρειαστεί να λάβουν περισσότερα μέτρα προφύλαξης, λες και δεν είναι υποχρεωμένοι να παίρνουν τα ίδια μέτρα απέναντι σε όλες και όλους, όπως και άνθρωποι που θα τους πεις ότι είσαι οροθετικός και θα κάνουν δύο βήματα πίσω, θα σε αποφύγουν, ή θα σχηματίσουν με βάση αυτό μια συγκεκριμένη εικόνα του τι άνθρωπος είσαι.

Όσο για την αντιμετώπιση στο στρατιωτικό νοσοκομείο και την αδικαιολόγητη καθυστέρηση για την ανακοίνωση του αποτελέσματος δεν ξέρω, ούτε πλέον με ενδιαφέρει, εάν ήταν λόγω άγνοιας, εάν τους τύχαινε πρώτη φορά και δεν ήξεραν πως να το αντιμετωπίσουν, ή απλά προκατάληψη αλλά ελπίζω τώρα, τέσσερα χρόνια μετά, να έχει αλλάξει η κατάσταση και να μην αντιμετωπίσουν τυχών άλλες τέτοιες περιπτώσεις με τον ίδιο τρόπο.

το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στο site του "O Κλόουν"