Ευρωπαϊκή Χάρτα Δικαιωμάτων των Ασθενών

Το 2002, το Δίκτυο Active Citizenship Network (ACN), www.activecitizenship.net, μαζί με άλλες 12 Ευρωπαϊκές οργανώσεις, συνέταξαν την Ευρωπαϊκή Χάρτα Δικαιωμάτων των Ασθενών. Η Ευρωπαϊκή Χάρτα Δικαιωμάτων των Ασθενών διακηρύσσει  14 δικαιώματα ασθενών τα οποία, στο σύνολό τους, έχουν σαν στόχο να εγγυηθούν ένα «υψηλό επίπεδο προστασίας της ανθρώπινης υγείας»  (άρθρο 35 της Χάρτας Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης) και να εξασφαλίσουν την υψηλή ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχονται από τους διάφορους εθνικούς φορείς υγείας στην Ευρώπη.

Τα 14 δικαιώματα αποτελούν την βάση των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων που θα πρέπει να αναγνωρίζονται και να είναι σεβαστά σε κάθε χώρα. Σχετίζονται με υποχρεώσεις και υπευθυνότητες που θα πρέπει να αναλάβουν οι πολίτες αλλά και όλοι οι εμπλεκόμενοι στην παροχή υπηρεσιών υγείας. Η Χάρτα εφαρμόζεται σε όλα τα άτομα, αναγνωρίζοντας το γεγονός ότι διαφορές όπως η ηλικία, το φύλο, η θρησκεία, η κοινωνικο-οικονομική κατάσταση, κ.ά. δύνανται να επηρεάσουν τις ατομικές ανάγκες υπηρεσιών υγείας.

1. Δικαίωμα της Πρόληψης 

Κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να λαμβάνει κατάλληλες υπηρεσίες για την πρόληψη κάποιας ασθένειας.

2. Δικαίωμα της Πρόσβασης  

Κάθε άτομο έχει το δικαίωμα πρόσβασης στις υπηρεσίες υγείας εκείνες που είναι απαραίτητες σύμφωνα με την κατάσταση της υγείας του. Οι υπηρεσίες υγείας θα πρέπει να εξασφαλίζουν πρόσβαση σε όλους χωρίς διακρίσεις ως προς την οικονομική κατάσταση, τον τόπο κατοικίας, το είδος της ασθένειας ή τον χρόνο πρόσβασης στις υπηρεσίες.

3. Δικαίωμα της Πληροφόρησης  

Κάθε άτομο έχει δικαίωμα πρόσβασης σε όλες τις πληροφορίες οι οποίες αφορούν στην κατάσταση της υγείας του, στις υπηρεσίες υγείας και στον τρόπο χρήσης αυτών, καθώς επίσης και σε όλες εκείνες οι οποίες είναι διαθέσιμες κατόπιν έρευνας και τεχνολογικής καινοτομίας.

4. Δικαίωμα της Συγκατάθεσης  

Κάθε άτομο έχει το δικαίωμα πρόσβασης σε όλες τις πληροφορίες που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για την ενεργό συμμετοχή του στην λήψη αποφάσεων που αφορούν την υγεία του. Η πληροφόρηση αυτή αποτελεί προϋπόθεση για οποιαδήποτε διαδικασία και θεραπεία, συμπεριλαμβανομένης της συμμετοχής σε επιστημονικά ερευνητικά προγράμματα.

5. Δικαίωμα της Ελεύθερης Επιλογής  

Κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να επιλέγει ελεύθερα μεταξύ των διάφορων θεραπευτικών διαδικασιών και φορέων περίθαλψης κατόπιν επαρκούς πληροφόρησης.

6. Δικαίωμα της Εχεμύθειας και Εμπιστευτικότητας  

Κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να διατηρεί εμπιστευτικά τα προσωπικά του δεδομένα, συμπεριλαμβανομένων των δεδομένων που αφορούν στην κατάσταση της υγείας του και στις πιθανές διαγνωστικές ή θεραπευτικές διαδικασίες καθώς επίσης και στην προστασία του προσωπικού χαρακτήρα των διαγνωστικών εξετάσεων, των επισκέψεων σε ειδικούς και των ιατρικών / χειρουργικών πράξεων γενικά.

7. Δικαίωμα του Σεβασμού του Χρόνου του ασθενή  

Κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να λαμβάνει την απαραίτητη θεραπεία ενός σύντομου και προκαθορισμένου χρονικού διαστήματος. Το δικαίωμα αυτό αφορά σε κάθε φάση της θεραπείας.

8. Δικαίωμα της Τήρησης των Προδιαγραφών Ποιότητας  

Κάθε άτομο έχει το δικαίωμα πρόσβασης σε υψηλής ποιότητας υπηρεσίες υγείας με βάση την προδιαγραφή και τήρηση συγκεκριμένων προτύπων.

9. Δικαίωμα της Ασφάλειας 

Κάθε άτομο έχει το δικαίωμα απαλλαγής από ζημιά η οποία οφείλεται στην ατελή λειτουργία των υπηρεσιών υγείας, σε λανθασμένες ιατρικές πράξεις και σφάλματα, καθώς και το δικαίωμα πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας και θεραπείες που να πληρούν υψηλές προδιαγραφές στον τομέα της ασφάλειας.

10. Δικαίωμα της Καινοτομίας 

Κάθε άτομο έχει δικαίωμα πρόσβασης σε καινοτόμες διαδικασίες, συμπεριλαμβανομένων των διαγνωστικών διαδικασιών, σύμφωνα με διεθνή πρότυπα και ανεξάρτητα από οικονομικά ή χρηματοδοτικά ανταλλάγματα.

11. Δικαίωμα της Αποφυγής Περιττής Ταλαιπωρίας και Πόνου  

Κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να αποφεύγει όσο το δυνατόν περισσότερο πόνο ή ταλαιπωρία σε κάθε φάση της ασθένειάς του.

12. Δικαίωμα της Εξατομικευμένης Θεραπείας 

 Κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να λαμβάνει διαγνωστικές ή θεραπευτικές υπηρεσίες προσαρμοσμένες όσο το δυνατόν περισσότερο στις προσωπικές του ανάγκες.

13. Δικαίωμα της Έκφρασης Παραπόνων

Κάθε άτομο έχει το δικαίωμα έκφρασης παραπόνων σε περίπτωση που έχει υποστεί ζημιά, καθώς και το δικαίωμα να λαμβάνει απαντήσεις ή άλλης μορφής ανταπόκριση στα παράπονά του.

14. Δικαίωμα της Αποζημίωσης  

Κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να λαμβάνει ικανοποιητική αποζημίωση εντός λογικά σύντομου χρονικού διαστήματος σε περίπτωση που έχει υποστεί σωματική ή ηθική και ψυχολογική βλ’άβη ως αποτέλεσμα μιας θεραπείας στα πλαίσια των υπηρεσιών υγείας.

Η παραπάνω Ευρωπαϊκή Χάρτα για τα δικαιώματα των ασθενών, ειδικά σε ότι αφορά την Ελλάδα λειτουργεί ως απλή διακήρυξη και στα 14 σημεία της. Ακόμα και αυτό το δικαίωμα 6 (στην εχεμύθεια και εμπιστευτικότητα) σχετικά με το οποίο στις λεγόμενες προηγμένες χώρες τα της θεωρίας διακηρυγμένα προσεγγίζουν την πράξη, στην χώρα μας έχει πολλές φορές παραβιαστεί στα όρια της κακοποίησης.

πηγή : http://epatientgr.wordpress.com/

HIV & περιορισμοί μετακίνησης

Σε αρκετές χώρες του κόσμου, ισχύουν μέχρι σήμερα περιορισμοί στην μετακίνηση και την διαμονή για ανθρώπους που ζουν με HIV.

 

Σχετικά πρόσφατα, το 2010, καταργήθηκε η απαγόρευση εισόδου σε οροθετικούς/οροθετικές από τις Η.Π.Α. Δυστυχώς, αρκετές χώρες ακόμη θέτουν περιορισμούς στην είσοδο ή την παραμονή των ανθρώπων που ζουν με HIV.

 

Οι περιορισμοί μπορεί να διαφέρουν από χώρα σε χώρα, ανάλογα με την νομοθεσία και μπορεί να αφορούν την διαμονή και την εργασία ή ακόμη και την πλήρη απαγόρευση εισόδου.

 

Μπορούμε να κατηγοριοποιήσουμε τις χώρες ανάλογα με τη νομοθεσία τους σχετικά με την κινητικότητα των ατόμων που ζουν με τον HIV στις εξής κατηγορίες:

 

Χώρες χωρίς περιορισμούς (126)

-Βραζιλία, Χιλή, Αιθιοπία, Χονγκ Κονγκ, Ιαπωνία, Γεωργία,Μεξικό, Λιβύη, Μαρόκο, Νιγηρία, Πακιστάν, Σενεγάλη, Φιλιππίνες, Τουρκία, ΗΠΑ κ.α.

 

Χώρες που απαγορεύουν την είσοδο (14)

-Μπαχάμες, Μπρουνέι, Γουινέα, Ιράν, Ιράκ, Ιορδανία, Κατάρ,Ρωσία, Σιγκαπούρη, Σουδάν, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Υεμένη, Παπούα Νέα Γουινέα,Νήσοι του Σολομώντα

 

Χώρες με περιορισμούς για βραχυπρόθεσμη διαμονή (λιγότερες από 90 μέρες) (19)

-Αίγυπτος, Μπαχάμες, Μπουτάν, Γουινέα, Ιράν, Ιράκ, Ιορδανία,Κιργιστάν, Κατάρ, Ρωσία, Σιγκαπούρη, Σουδάν, Σουρινάμ, Ταιβάν, Τυνησία, Ουζμπεκιστάν,Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Υεμένη, Παπούα Νέα Γουινέα, Νήσοι του Σολομώντα, Νήσοι Τουρκς και Κάικος

 

Χώρες με περιορισμούς για μακροπρόθεσμη διαμονή (περισσότερες από 90 μέρες) (65)

-Καναδάς, Κίνα, Κούβα, Δομινικανή Δημοκρατία, Ισραήλ,Ινδονησία, Καζακστάν, Λίβανος, Νότια Κορέα, Κουβέιτ, Συρία, Παραγουάη, Σεϋχέλλες,Σαμόα κ.α.

 

Χώρες που απελαύνουν άτομα που ζουν με HIV (27)

-Αίγυπτος, Ιορδανία, Ιράκ, Ρωσία, Κατάρ, Σαουδική Αραβία, Βόρεια Κορέα, Λίβανος, Μαλαισία, Συρία, Ουζμπεκιστάν κ.α.

 

Χώρες με αδιευκρίνιστο καθεστώς (24)

-Ερυθραία, Μαλδίβες, Μικρονησία, Ρουάντα, Σρι Λάνκα, Τόνγκα κ.α.

 

Χώρες χωρίς σχετικές πληροφορίες (3)

 

Πολλές χώρες ανάλογα με την περίπτωση και τις ειδικές περιστάσεις μπορούν να εντάσσονται σε περισσότερες από μία κατηγορίες. Για παράδειγμα, η Ρωσία υιοθετεί κατά περίπτωση και περιορισμούς για βραχυπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη διαμονή, απαγόρευση εισόδου ακόμα και απέλαση.

 

Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στο http://www.hivrestrictions.org/

 

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι όλες και όλοι οι πολίτες χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορούν να μετακινούνται ελεύθερα και χωρίς κανένα περιορισμό σε όλες τις χώρες που ανήκουν σε αυτήν.




 

 

Αν ζεις με HIV, είσαι σε αγωγή και θες να ταξιδέψεις στο εξωτερικό να θυμάσαι:

 

-Να έχεις αρκετά φάρμακα μαζί σου (περισσότερες δόσεις από αυτές που προβλέπεις να πάρεις). Αν ταξιδεύεις με αεροπλάνο να έχεις αρκετά στην χειραποσκευή σου σε περίπτωση απώλειας των αποσκευών σου.

 

-Να υπολογίζεις τις διαφορές ώρας από χώρα σε χώρα για την σωστή τήρηση της αγωγής σου. Συζήτησε με τον γιατρό σου αν και πως μπορείς να προσαρμόσεις τις ώρες που παίρνεις τα φάρμακα

 

-Να έχεις μαζί σου ιατρική συνταγή για τα φάρμακα.

 

-Να φυλάς τα φάρμακα μακριά από ζέστη και υγρασία.

 

-Αν πρόκειται να μείνεις περισσότερες μέρες εκεί που θα πας,μπορείς να ζητήσεις από το γιατρό σου φάρμακα για παραπάνω από έναν μήνα.

  

-Η τήρηση της αγωγής είναι πολύ σημαντική. Δεν αξίζει να την σταματήσεις για να ταξιδέψεις σε μια χώρα που περιορίζει την είσοδο.

 

πηγές : Θετική Φωνή, hivrestrictions.org

 

Η διαπόμπευση συνεχίζεται: συνέντευξη με τη Ζωή Μαυρουδή

Πριν περίπου ένα χρόνο, 26 γυναίκες οδηγούνται ξημερώματα σε κτίρια της Ασφάλειας. Βρίσκονται να φέρουν τον ιό του HIV και σε λίγες ώρες τις βλέπουμε όλες στις οθόνες της τηλεόρασης και των υπολογιστών, ως οροθετικές ιερόδουλες που κατηγορούνται σε βαθμό κακουργήματος για βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη.

Δείχνουν τις φωτογραφίες τους παντού και η διαπόμπευση συνεχίζεται για μέρες. Αυτές οι γυναίκες θα δεχθούν από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και κυρίως των ΜΜΕ, τον απόλυτο ρατσισμό. Σήμερα έχουν αποφυλακιστεί οι 19, ενώ οι 8 έχουν ήδη αθωωθεί. Για τις 19 εκκρεμεί η δίκη, ενώ η κατηγορία έχει μετατραπεί από κακούργημα σε πταίσμα. Η αθώωση των 8 όπως και η απελευθέρωση των 19, δυστυχώς, πήρε μικρότερη διάσταση από τη διαπόμπευσή τους.

Ο τότε Υπουργός Υγείας Α. Λοβέρδος δήλωνε στο ραδιόφωνο πως «η υγειονομική βόμβα του AIDS δεν βρίσκεται πλέον μέσα στο γκέτο των αλλοδαπών όπως συνέβαινε μέχρι πρότινος, ξέφυγε από το γκέτο τώρα. Προσωπικά, αλλά και όλες οι αρμόδιες αρχές, προσπαθήσαμε πολύ γι' αυτό, για να μην ξεφύγει. Γι' αυτό φώναζα τους τελευταίους μήνες: μην πηγαίνετε με παράνομα εκδιδόμενες αλλοδαπές…». Όπως φάνηκε στην πορεία η συγκεκριμένη δήλωση του υπουργού περιείχε πολλές ανακρίβειες. Ήταν παράνομα εκδιδόμενες, ήταν αλλοδαπές, μιλούσαμε όντως για υγειονομική βόμβα; Μερικά από αυτά τα ερωτήματα απαντιούνται στο ντοκιμαντέρ της Ζωής Μαυρουδή.

Η Ζωή Μαυρουδή, ηθοποιός και σεναριογράφος στο επάγγελμα, αποφάσισε με την υποστήριξη του σωματείου Unite the Union και του οργανισμoύ Union Solidarity International να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για την υπόθεση αυτή. Μιλήσαμε μέσω skype, καθότι η Ζώη μένει στο Λονδίνο, και συζητήσαμε για αυτό το ντοκιμαντέρ.

Πώς αποφάσισες να κάνεις αυτό το ντοκιμαντέρ; 

Ήθελα να εξερευνήσω τις συνθήκες κάτω από τις οποίες συνέβη αυτή η ιστορία. Τα γεγονότα αυτής της υπόθεσης, όπως καλύφθηκαν από τα ΜΜΕ, δημιούργησαν μια τρομερή σύγχυση σε σχέση με τις συνθήκες κράτησης, προφυλάκισης κτλ. Ήθελα λοιπόν να διερευνήσω τελικά τι έγινε πραγματικά. Είναι μια ιστορία με πάρα πολλές παραμέτρους και σίγουρα κάτι πολύ διαφορετικό από ό,τι συνέβαινε ως εκείνη τη στιγμή στην Ελλάδα.

Τι θυμάσαι από τις μέρες που δημοσιεύτηκαν οι φωτογραφίες των γυναικών; 

Δεν ήμουν στην Ελλάδα όταν έγινε αυτό, το παρακολουθούσα από το εξωτερικό και συνεπώς δεν είδα όλη τη γκάμα της τηλεοπτικής κάλυψης. Είδα όμως κάποιες από τις τηλεοπτικές εκπομπές, έμαθα ότι δημοσιεύτηκαν οι φωτογραφίες και είδα τα εξώφυλλα και τις αναρτήσεις στο ίντερνετ. Πρώτα στο site της Ελληνικής Αστυνομίας και μετά σε ένα σωρό άλλα site, τα οποία συνεχίζουν να έχουν τις φωτογραφίες παρότι πολλές από τις γυναίκες αυτές έχουν αθωωθεί και έχουν καταρρεύσει οι κατηγορίες της πορνείας. Δηλαδή βλέπεις ακόμα το άρθρο να λέει «οι ιερόδουλες με AIDS» και από κάτω οι φωτογραφίες των γυναικών που έχουν αθωωθεί. Αυτό ισχύει μέχρι και σήμερα. Η διαπόμπευση συνεχίζεται, η διαπόμπευση δε σταμάτησε τη στιγμή που έπαψαν να δείχνουν τις φωτογραφίες τους οι τηλεοράσεις, ούτε καν τη στιγμή που αθωωθήκαν.

Η διαπόμπευση, και αυτό είναι κάτι που πρέπει να καταλάβουμε, μόλις συμβεί είναι σαν το κουτί της Πανδώρας. Είναι κάτι που δεν μπορείς να το πάρεις πίσω. Από τη στιγμή που διαπόμπευσες αυτές τις κοπέλες δεν μπορείς να το σβήσεις.

Τι άλλαξε ή τι έγινε διαφορετικό μέσα σου μετά τις συνεντεύξεις που πήρες από τις γυναίκες αυτές; 

Κατάλαβα καταρχάς πως λειτουργεί το ψέμα. Το ψέμα και η παραπληροφόρηση είναι ένα παράδοξο πράγμα, είναι ταυτόχρονα απλό και εξαιρετικά περίπλοκο. Όταν αρχίσεις και το εξερευνάς καταλαβαίνεις ότι είναι πάρα πολύ περίπλοκο και είναι πάρα πολύ δύσκολο να το αποδομήσεις.

Κατάλαβα επίσης πως η συγκεκριμένη υπόθεση αγγίζει πολλές διαφορετικές πληθυσμιακές ομάδες και πως είναι πάρα πολύ περίπλοκη. Όπως μου είπε και ένας από τους νομικούς που μίλησα, η δικογραφία είναι ογκωδέστατη και πολλές από τις αρχικές κατηγορίες δεν μπορούσαν να σταθούν τελικά και στην πορεία καταρρίπτονταν.

Μέσα σε όλη αυτή την περιπλοκότητα, βλέπεις πως χάνεται η αλήθεια. Πως χάνεται η αλήθεια και πως εξατμίζονται όλες αυτές οι προσωπικές ιστορίες των γυναικών αυτών.

Κατάλαβα επίσης την αγανάκτηση των ανθρώπων που εργάζονται στον τομέα της υγείας. Την αγανάκτησή τους για το πόσο πίσω πήγε τη δουλειά τους αυτή η ιστορία. Πόσο κλόνισε την εμπιστοσύνη, πόσο κόπο κατέβαλαν για να μπορέσουν να μαζέψουν τα σπασμένα των πολιτικών. Τέλος, κατάλαβα πόσο πολύ έχει σημαδευτεί μια για πάντα η ζωή αυτών των γυναικών και των οικογενειών τους.

Μπορείς να μοιραστείς μαζί μας κάποια μικρή ιστορία γυρίζοντας αυτό το ντοκιμαντέρ; Τι είναι αυτό που σε συγκλόνισε πιο πολύ σαν ιστορία; 

Νομίζω αυτό που με συγκλόνισε πιο πολύ σαν ιστορία ήταν αυτή μιας μητέρας που μου εξομολογήθηκε ότι η κόρη της την πήρε τηλέφωνο από τη φυλακή για να της πει ότι είναι άρρωστη. Δεν της είπε ότι είναι στη φυλακή, της είπε «είμαι άρρωστη». Δηλαδή προσπάθησε να επικοινωνήσει με την οικογένειά της μέσα από μια κατάσταση κράτησης για να της κάνει αυτήν την ανακοίνωση. Κάτι που θα έπρεπε κανονικά να έχει γίνει σε ιδιωτικό χώρο με υποστήριξη της ίδιας και της μητέρας της. Δεν της δόθηκε όμως αυτή η επιλογή.

Κάτι αντίστοιχα συγκλονιστικό μου είπε και άλλη μια κοπέλα. Μου είπε ότι δεν καταλάβαινε γιατί την κρατούσαν. Ρώτησε τους αστυνομικούς γιατί την κρατάνε. Αναρωτιόνταν αν την κρατάνε επειδή είναι άρρωστη. Υπάρχουν κοπέλες που καταλάβανε μετά από ενάμιση μήνα που κρατούνταν, τι είχε συμβεί. Αυτό νομίζω είναι αυτό που με έχει συγκλονίσει περισσότερο από όλα. Ότι αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο συνελήφθησαν κάτω από συνθήκες εκτός κάθε νομιμότητας, αλλά ότι δεν τους δόθηκε καν η δυνατότητα, όπως μου είπε και ένας νομικός, να υπάρχουν ως υποκείμενα σε αυτήν την υπόθεση. Δηλαδή διαπομπεύτηκαν, τους αφαιρέθηκε η αξιοπρέπεια και η δύναμή τους σε όλα τα επίπεδα. Όπως διαδραματίστηκε αυτή η ιστορία, τους αφαιρέθηκε κάθε δυνατότητα να διεκδικήσουν το δίκιο τους και την αξιοπρέπειά τους. Τους αφαιρέθηκε το δικαίωμα να μπορούν να πουν στις μανάδες τους ότι έχουν αυτόν τον ιό. Ή ακόμα και να επιλέξουν να μην το πουν.

Για ποιους λόγους θεωρείς πως έγιναν οι συγκεκριμένες συλλήψεις και μετά η διαπόμπευση; 

Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους μίλησα είχαν την άποψη, που εκφράστηκε με σθένος, ότι αυτές οι συλλήψεις και η διαπόμπευση έγινε καθαρά για πολιτικούς λόγους. Για τη συγκέντρωση ψήφων πριν τις εκλογές από τους συγκεκριμένους πολιτικούς, τον Λοβέρδο και τον Χρυσοχοΐδη. Κάποιες βδομάδες πριν τις συλλήψεις ψηφίστηκε η υγειονομική διάταξη.

Η διάταξη αυτή αναφερόταν στους τοξικομανείς και τα εκδιδόμενα άτομα ως ευπαθείς ομάδες και αναφερόταν στην ανάγκη υποχρεωτικής τους εξέτασης, όπως και στην ανάγκη εξέτασης και περιορισμού των λαθρομεταναστών. Ο κος Λοβέρδος καυχήθηκε σε ορισμένες συνεντεύξεις ότι η διάταξη θα του έλυνε τα χέρια ώστε να εξετάζει ανθρώπους ενάντια στη θέλησή τους.

Η εν λόγω υγειονομική διάταξη είναι έτσι κι αλλιώς ένα πολύ κακογραμμένο κείμενο με πάρα πολλές ασάφειες και είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς αν τηρήθηκε ακόμα και η ίδια στη συγκεκριμένη υπόθεση. Για παράδειγμα, το θέμα του ιατρικού απορρήτου, όπως μου εξήγησαν πολλοί γιατροί, είναι κάτι που δεν μπορεί να παρακαμφθεί και όμως παρακάμφθηκε. Ένα άλλο παράδειγμα είναι ότι ο HIV δεν αναφέρεται σε αυτή την υγειονομική διάταξη επαρκώς ως μια από τις ασθένειες οι οποίες αποτελούν υγειονομικό κίνδυνο. Και φυσικά δεν θεωρείται ούτε από τους διεθνείς οργανισμούς και τις διεθνείς υγειονομικές διατάξεις ο HIV μια επείγουσα απειλή για τις δυτικές χώρες.

© Μαριάννα Ρουμελιώτη

Θεωρείς το συγκεκριμένο συμβάν μεμονωμένο περιστατικό; 

Στην Ελλάδα υπάρχει προϊστορία. Είχαμε περιπτώσεις ποινικοποίησης του ιού του HIV στον τομέα της εργασίας. Αλλά κατά τη γνώμη μου η υπόθεση αυτή δεν μπορεί να συσχετιστεί με παλιότερα τέτοια θέματα, ακόμα και με ελληνικές υποθέσεις που έφτασαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Αυτή την υπόθεση μπορώ μόνο να τη συσχετίσω με την άνοδο του αστυνομικού κράτους στη χώρα γενικότερα. Στο κομμάτι της έρευνας και των συνεντεύξεων μιλήσαμε και με έναν ειδικό στα θέματα της υποσαχάρειας Αφρικής και μπορούμε να πούμε πως αυτό που βλέπουμε σήμερα στην Ελλάδα είναι μια κατάσταση απαρτχάιντ.

Υπάρχει βεβαίως και η άποψη ότι υπάρχουν στην Ελλάδα θεσμικά προβλήματα τα οποία μπορούμε να καταλογίσουμε στις ελληνικές αρχές, θέματα σχετικά με την οργάνωση στο Υπουργείο Υγείας και το ΚΕΕΛΠΝΟ, υπάρχει και το προηγούμενο με την ποινικοποίηση της ασθένειας σε μεμονωμένες περιπτώσεις ατόμων σε προσωπικές ή εργασιακές σχέσεις, αλλά αυτή η υπόθεση δε νομίζω ότι μπορεί να εξηγηθεί σε σχέση με οτιδήποτε άλλο. Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη, αλλά φυσικά στο ντοκιμαντέρ δείχνουμε και άλλους λόγους για τους όποιους μπορεί να συμβαίνει όλο αυτό.

Γιατί πιστεύεις ότι πούλησε τόσο αυτό το γεγονός στα ΜΜΕ; 

Νομίζω ότι είναι σαφές πια ότι όταν γίνεται κάποια κίνηση από μια επίσημη αρχή, τα ΜΜΕ αναπαράγουν άκριτα τις αποφάσεις αυτές. Αυτό συνέβη και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Βέβαια αυτή τη φορά είχε μια πολύ άγρια έκφανση όλο αυτό το πράγμα. Όπως μου είπε μια ακτιβίστρια που ασχολήθηκε με το θέμα, έβλεπες να συζητιέται το θέμα της καταπάτησης των δικαιωμάτων και παράλληλα να δείχνουν τις φωτογραφίες των γυναικών χωρίς να προστατεύονται τα πρόσωπα τους για παράδειγμα. Το πώς έπαιξε όλο αυτό στα ΜΜΕ ήταν ένας παραλογισμός.

Τι ελπίζεις να πετύχεις με την δημιουργία αυτού του ντοκιμαντέρ; 

Πιστεύω ότι έχουμε χρέος ως πολίτες, δεν θα πω δημοσιογράφοι, γιατί δεν είμαι επαγγελματίας δημοσιογράφος και δεν το ασκώ αυτό ως επάγγελμα, να παίρνουμε στα χέρια μας την εξερεύνηση της αλήθειας. Εδώ υπήρχε μια τρομερή παραπληροφόρηση και κάποια στιγμή φοβήθηκα ότι η ιστορία αυτή θα εξατμιστεί, θα ξεχαστεί. Θέλω λοιπόν να κάνω ότι μπορώ για να μη ξεχαστεί, να υπάρχει ως σημείο αναφοράς. Μακάρι να κάνουν κι άλλοι έρευνες για το συγκεκριμένο θέμα, μακάρι το κρατικό κανάλι που αναπαρήγαγε και αυτό τις φωτογραφίες, να κάνει κι αυτό μια δική του έρευνα. Μέχρι τώρα δεν έχω δει κάτι. Στο βαθμό που μπορούμε ως άνθρωποι, ως πολίτες, ως ομάδες, ανεξάρτητοι από αυτά τα μέσα, οφείλουμε, πιστεύω, να συνεισφέρουμε στο να μην ξεχνιούνται αυτά τα γεγονότα. Και πολύ φοβάμαι στην Ελλάδα συμβαίνουν τόσα πολλά και με τέτοια συχνότητα που έχουμε αρχίσει να απελπιζόμαστε και να χάνουμε τον έλεγχο. Πρέπει όμως να μην ξεχνάμε ότι μπορούμε και πρέπει να καταγράψουμε την ιστορία της χώρας μας όπως διαδραματίζεται. Ζούμε σε μια εποχή που η διανομή της πληροφορίας μας επιτρέπει να το κάνουμε και οφείλουμε να το κάνουμε. Και αυτό λοιπόν προσπαθήσαμε να κάνουμε με αυτό το ντοκιμαντέρ. Να δημιουργήσουμε ένα ιστορικό, ένα ντοκουμέντο, ένα χρονικό αυτής της υπόθεσης.

*Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα από τη Ζωή σχετικά με το θέμα πατήστε εδώ και εδώ

πηγή : http://enfo.gr/

Μια φυλακισμένη οροθετική λιγότερη

της Σίσσυς Βωβού

Έναν τέτοιο τίτλο ίσως θα έβαζε ο Μπρεχτ αν ήθελε να ενημερώσει και να καταγγείλει την αυτοκτονία μιας οροθετικής κρατούμενης στις φυλακές Κορυδαλλού σήμερα.

Η Μαρία Θεοδωράκη, πάνω από 30 ετών (δεν γνωρίζουμε ακριβώς) κρεμάστηκε με το σεντόνι της στις φυλακές Κορυδαλλού όπου κρατείτο επειδή, όπως έλεγε η ίδια, είχε κλέψει ένα παντελόνι.

Την Μαρία είχαμε γνωρίσει κατά τις επισκέψεις της «Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στις διωκόμενες οροθετικές» στις φυλακές, ήταν μια λεπτή και μικροκαμωμένη κοπέλα που δεν ανήκε στην ομάδα των διαπομπευμένων γυναικών. Κρατείτο όμως στην ίδια πτέρυγα που επιφυλάσσεται για όλες τις οροθετικές. Κόλλησε τον ιό του HIV όταν δάγκωσε μια άλλη γυναίκα, σε έναν καυγά, όχι στις φυλακές, απ’ όσο ξέρουμε.

Την περασμένη εβδομάδα, μας είχαν ενημερώσει ότι χαρακώθηκε στο λαιμό πρόσφατα με ξυράφι (απόπειρα αυτοκτονίας), μπροστά στη μητέρα της που την είχε επισκεφθεί, με το αίμα να εκτοξεύεται μακριά και να δημιουργεί ένα εφιαλτικό σκηνικό.

Μετά το αιματηρό περιστατικό την μετέφεραν στο Δαφνί, γιατί είχε γίνει από παλιότερα διάγνωση ότι έπασχε από διπολικό σύνδρομο και σχιζοφρένεια, όπως η ίδια είχε πει σε συγκρατούμενές της. Σύντομα όμως, πριν λίγες μέρες, την επανέφεραν στη φυλακή, όπου έδειχνε διαταραγμένη και επιθετική συμπεριφορά, επικίνδυνη ακόμα και για τις συγκρατούμενές της, οι οποίες ανησυχούσαν.

Αντί να την κρατήσουν στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο, οι αρχές αποφάσισαν να επιστρέψει στον Κορυδαλλό, όπου σύντομα «κατάφερε» να αυτοκτονήσει, μετά από συνεχείς προσπάθειες. Αν έπαιξε ρόλο η έλλειψη κρεβατιών και δυνατοτήτων στο Δαφνί ώστε να μην χωράει ανάμεσα στους άλλους και άλλες ψυχασθενείς δεν το γνωρίζουμε, πάντως το θεωρούμε πολύ πιθανό, αφού γνωρίζουμε την αποδόμηση των υπηρεσιών υγείας που έχουν φέρει τα μνημόνια και ακόμα περισσότερο την αποδόμηση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας.

Ήταν μια ατίθαση και διαταραγμένη νέα γυναίκα, που είχε κάνει φυλακή και στο παρελθόν για ασήμαντα αδικήματα, όπως το τελευταίο με το παντελόνι.

Θα λέγαμε ότι έχουμε μια «προαναγγελθείσα αυτοκτονία», με υπεύθυνους όσους επιλέγουν να κρατούν στη φυλακή ένα άτομο με τόσο επιβαρυμένη ψυχική, αλλά και σωματική υγεία, δηλαδή το κράτος, τους νομοθέτες με τα πτυχία Πανεπιστημίου, τους εισαγγελείς, με τις ωραίες γραβάτες και την κοινωνική καταξίωση. Αυτή είναι η Δικαιοσύνη, την έχουμε γνωρίσει από μέσα κι απέξω.

Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης ζητά την μεταφορά όλων των οροθετικών γυναικών και την ιατρική τους παρακολούθηση στο νοσοκομείο των φυλακών, όπως γίνεται και με τους υπόδικους οροθετικούς άνδρες. Δυστυχώς, δεν διαθέτουν χώρους για τις οροθετικές γυναίκες στο νοσοκομείο των φυλακών.

Πολύ περισσότερο, θυμίζουμε ότι όλες οι διαπομπευμένες οροθετικές γυναίκες απαλλάχθηκαν από τα δικαστήρια και η πολύμηνη φυλάκισή τους (από 3 έως 9 μήνες με σταδιακή αποφυλάκιση) αποδείχτηκε και με τις αποφάσεις ότι ήταν παράνομη. Άρα δεν θα έπρεπε να είχαν κρατηθεί ούτε στο νοσοκομείο των φυλακών.

Θυμίζουμε ότι απόπειρες αυτοκτονίας είχαν κάνει στο παρελθόν πολλές από τις κρατούμενες, που κόβονταν με ξυράφια τόσο από το σύνδρομο στέρησης το οποίο είχαν οι εξαρτημένες όσο και από την απόγνωσή τους για την αναίτια φυλάκιση.

Ο πρωτομάστορας διώκτης των οροθετικών γυναικών, Λοβέρδος, ανακοινώνει αυτές τις μέρες την ίδρυση πολιτικού κόμματος. Θέλει φαίνεται να τον επαινέσει ο ελληνικός λαός για αυτό το έγκλημά του, όπως και για τόσα άλλα.

Αποχαιρετούμε δυστυχώς σήμερα τη Μαρία Θεοδωράκη, που έφυγε γιατί ο αγώνας μας αργεί να φέρει αποτελέσματα απέναντι σε ένα ανάλγητο και εκδικητικό κράτος, που «έπρεπε» να την κρατάει μέσα γιατί είχε κλέψει ένα παντελόνι.

πηγή : http://www.fylosykis.gr