Θάνατος οροθετικού κρατούμενου

                   Δελτίο Τύπου

Αθήνα, 26 Σεπτεμβρίου 2012

Με λύπη και οργή πληροφορηθήκαμε το γεγονός του θανάτου οροθετικού κρατουμένου των Φυλακών Κορυδαλλού που συνέβη την (Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου) από άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία, αν και πιθανολογείται η ενδοφλέβια χρήση ναρκωτικών ουσιών.

Μέχρι να ανακοινωθεί η επίσημη ιατροδικαστική έκθεση, ο Σύλλογος Οροθετικών Ελλάδας, Θετική Φωνή, επιθυμεί να εκφράσει τη συμπαράστασή του στην οικογένεια του θανόντα και στους άλλους οροθετικούς κρατούμενους. 

Παράλληλα όμως εκφράζουμε την έντονη διαμαρτυρία έναντι της Πολιτείας για το γεγονός ότι, αν και είναι υπεύθυνη για την προστασία των ανθρώπων που βρίσκονται μέσα στις φυλακές, αδυνατεί να εξασφαλίσει, όχι μόνο τις απαραίτητες συνθήκες διαβίωσης, αλλά και την ίδια την προστασία της ζωής τους.

Ενημερωθήκαμε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης ότι έχει ήδη διατάξει εισαγγελική έρευνα για το εν λόγω περιστατικό και έχει προγραμματίσει την μετεγκατάσταση των οροθετικών κρατουμένων από το Νοσοκομείο Άγιος Παύλος, σε νέα, ειδική και πιο ανθρωπινή πτέρυγα στις Φυλακές Κορυδαλλού, επιθυμώντας με αυτόν τον τρόπο να απαντήσει και στο πάγιο πρόβλημα των δυσμενών συνθηκών κράτησης και διαβίωσης των φυλακισμένων που ζουν με HIV.

Ο Σύλλογος Οροθετικών Ελλάδας θα στηρίξει την ηγεσία του Υπουργείου Δικαιοσύνης σε κάθε προσπάθειά της να αντιμετωπίσει τα πολύ σοβαρά προβλήματα με τα οποία παλεύουν καθημερινά οι οροθετικοί κρατούμενοι, αρκεί να μην περιοριστεί σε επίπεδο εξαγγελιών αλλά να προχωρήσει στην άμεση υλοποίησή τους.

Παράλληλα, θα θέλαμε για άλλη μια φορά να τονίσουμε, με βάση και την πιθανολογούμενη αιτία θανάτου από χρήση, την υποκριτική στάση της Πολιτείας και του σωφρονιστικού συστήματος, που κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα που επικρατεί στις ελληνικές φυλακές και σχετίζεται άμεσα με τους τρόπους μετάδοσης του ιού. Η ενδοφλέβια χρήση ναρκωτικών, το σεξ χωρίς προφυλάξεις, ο στιγματισμός κτλ είναι αληθινά γεγονότα στις ελληνικές φυλακές και είναι καλύτερα αντί να στρουθοκαμηλίζουμε να αντιμετωπίζουμε τα δεδομένα και να τα επιλύουμε. Οι διεθνείς οδηγίες δείχνουν τους τρόπους των παρεμβάσεων και το μόνο που χρειάζεται να γίνει είναι να εφαρμοστούν προγράμματα εμπνευσμένα από αυτές για τα οποία απαιτείται η Πολιτεία να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να δείξει την απαραίτητη βούληση.

Η πλειοψηφία των οροθετικών κρατουμένων βρίσκονται μέσα στη φυλακή για ιδία χρήση ναρκωτικών και επομένως καλούμε για άλλη μια φορά την Πολιτεία να επανεξετάσει τη σωφρονιστική της πολιτική, αποφεύγοντας τον εγκλεισμό άρρωστων ανθρώπων, τοξικοεξαρτημένων, που κανέναν κίνδυνο δεν αποτελούν για την ελληνική κοινωνία, παρά μόνο για τον ίδιο τους τον εαυτό. Η λύση βρίσκεται στην εφαρμογή βέλτιστων πρακτικών που εφαρμόζονται και σε άλλες χώρες και έχουν να κάνουν με προγράμματα απεξάρτησης, με δράσεις ενημέρωσης, με δομές κοινωνικών υπηρεσιών και στην περίπτωση εγκλεισμού, προγραμμάτων μείωσης της βλάβης με διανομή συριγγών και προφυλακτικών, μια πρακτική που συνιστάται και από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

                                                                                                                                                                                                                                 

                                                                              www.positivevoice.gr

                                                                    

                     Αγ. Αναργύρων 13, 10554, Aθήvα - Tel: 210 8627572 - Fax: 211 8001051 - Email: info@positivevoice.gr 

Πανελλαδική κινητοποίηση των Ατόμων με Αναπηρία την Πέμπτη 27/9

Πανελλαδική κινητοποίηση την Πέμπτη 27/9 και ώρα 10 το πρωί, πλατεία Ομονοίας.

Μπροστά στο μεγάλο, πανελλαδικό συλλαλητήριο του αναπηρικού κινήματος την Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου, στις 10 το πρωί στην Ομόνοια, η ΕΣΑμεΑ δημοσιεύει ανοικτή επιστολή στον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά και στους αρχηγούς των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση Ευ. Βενιζέλο και Φ. Κουβέλη.

Το πλαίσιο των αιτημάτων αυτής της διαμαρτυρίας δεν αφορά μόνο στην προστασία των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους από τα νέα επώδυνα, για τη ζωή της πλειονότητας των ελλήνων πολιτών, δημοσιονομικά μέτρα.

Με αυτό το πλαίσιο αιτημάτων, αρχής γενομένης της προστασίας των αναπηρικών επιδομάτων, συντάξεων και μισθών, το αναπηρικό κίνημα διεκδικεί το σχεδιασμό ενός εθνικού σχεδίου προστατευτικών πολιτικών για τα άτομα με αναπηρία και τις οικογένειές τους από την οικονομική κρίση.

Η αδιαμφισβήτητη οικονομική εξαθλίωση των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους συνδέεται άμεσα με πολιτικές αποδιοργάνωσης αντί αναμόρφωσης του συστήματος κοινωνικής φροντίδας και με πολιτικές που καταργούν στοιχειώδεις κοινωνικές παροχές που λάμβαναν μέχρι σήμερα, όπως το πρόγραμμα κοινωνικού τουρισμού, επιδότησης ενοικίου, ευνοϊκών στεγαστικών δανείων κ.λπ. Η οικονομική και κοινωνική ζωή των ατόμων με αναπηρία με χρόνιες παθήσεις και των οικογενειών τους εξαρτάται άμεσα από τη διαρκή υποβάθμιση του δημόσιου Συστήματος Υγείας και από το σχεδιασμό ενός συστήματος παροχών που δεν εγγυάται την πλήρη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στα άτομα με αναπηρία και χρόνια πάσχοντες. Η δραματική αυτή εικόνα συμπληρώνεται με τις ανεπαρκείς πολιτικές απασχόλησης και εκπαίδευσης των ατόμων με αναπηρία. Αυτό το ζοφερό σκηνικό σε συνδυασμό με τη διαρκή λήψη επαχθών δημοσιονομικών μέτρων διακινδυνεύει την κοινωνική επιβίωση αυτού του χώρου.

Οι ελληνίδες και έλληνες με αναπηρία δεν προσφέρονται για κοινωνική ευθανασία. Τα άτομα με αναπηρία και τα μέλη των οικογενειών τους, οι συμπολίτες μας, την Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012 στην Πλατεία Ομονοίας και στου δρόμους της Αθήνας θα διατρανώσουν ότι τα άτομα με αναπηρία και τα προβλήματα τους δεν προσφέρονται για δημαγωγική και, δυστυχώς, για κοινωνική και πολιτική διαπόμπευση.

Η επιστολή της ΕΣΑμεΑ με τα αιτήματα προς την κυβέρνηση : http://esaea.gr/index.php?module=announce&ANN_user_op=view&ANN_id=4067&MMN_position=20%3A20&thms=4&ns_news=1

Να πει κανείς ή να μην πει; (ότι έχει HIV)

«Δεν είσαι υποχρεωμένος να το λες.»

«Μπράβο για το θάρρος σου!»

«Είναι ανάγκη να το κάνεις σημαία;»

«Ευχαριστώ που το μοιράστηκες.»

«Είναι ιατρικό απόρρητο. Δεν είναι ανάγκη να το ξέρουμε.»

«Ε, και;»

...είναι μερικές από τις φράσεις που έχω ακούσει κατά καιρούς σχετικά με το κάμινγκ άουτ ως οροθετικός, ως φορέας δηλαδή του ιού hiv.

Όταν ζεις με hiv, ένα από τα μεγαλύτερα διλήμματα που έχεις να αντιμετωπίσεις είναι αν θα το πεις, σε ποιους/ποιες, πότε, πώς, γιατί. Σίγουρα δεν είναι εύκολη υπόθεση και σίγουρα δεν είσαι υποχρεωμένος/η να το αποκαλύψεις, εάν δε θέλεις ή δεν είσαι έτοιμος/η. Αλλά ούτε και να το κρύψεις.

Υπάρχουν περιπτώσεις όπου η πίεση για να το αποκαλύψεις μπορεί να είναι μεγαλύτερη, όπως για παράδειγμα σε ερωτικούς συντρόφους (πρώην, νυν και μελλοντικούς/ές) ή επαγγελματίες υγείας. Αλλά το σημαντικότερο είναι πρώτα απ' όλα να κάνεις κάμινγκ άουτ και να αποδεχτείς εσύ τον εαυτό σου, να καταλάβεις ότι δεν είσαι μόνος ή μόνη και να ζητήσεις υποστήριξη. Και όχι, δεν είναι αυτονόητο. Δυστυχώς, πολλές φορές η διάγνωση με hiv συνοδεύεται από άρνηση, φόβο, εσωτερίκευση του στίγματος, ντροπή και άλλα τέτοια ευχάριστα.

Τη δική μου διάγνωση, πριν από περίπου τρία χρόνια, την αντιμετώπισα από την αρχή με μεγάλες δόσεις ψυχραιμίας. Άλλωστε, ο hiv είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα και την καθεμία από εμάς, και δεν ένιωσα ότι είναι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να νιώθω ενοχές ή να ντρέπομαι. Ευχάριστο δεν είναι σε καμία περίπτωση, αλλά ούτε και το τέλος του κόσμου. Ίσως μια καινούρια αρχή. Έχοντας κάνει κάμινγκ άουτ ως γκέι από την εφηβεία μου, δεν ήμουν μαθημένος σε ντουλάπες και μυστικά και δε θα έμπαινα τώρα σε αυτήν τη διαδικασία. Άρα σύντομα αποφάσισα ότι ήθελα να το μοιραστώ, αρχικά με κοντινά μου πρόσωπα.

Έτσι λοιπόν, εφόσον ενημερώθηκα πρώτα εγώ όσο καλύτερα μπορούσα για το τι σημαίνει να ζεις σήμερα με hiv, ξεκίνησα τη διαδικασία του κάμινγκ άουτ από εκεί όπου αισθανόμουν μεγαλύτερη ασφάλεια: τους φίλους και τις φίλες. Αν και δεν ήταν όλες και όλοι ενημερωμένοι, ούτε είχαν σαφή γνώση του τι σημαίνει «είμαι οροθετικός», οι αντιδράσεις απείχαν πολύ από το δράμα. Με κατανόηση, ψυχραιμία και διάθεση για κουβέντα, άκουσαν, ρώτησαν, συζητήσαμε για το πώς μας έκανε να νιώσουμε όλο αυτό. Έκαναν αυτό που κάνουν οι φίλοι. Αποδέχτηκαν. Μια συγκεκριμένη αντίδραση που πρέπει να ομολογήσω πως δεν περίμενα ότι θα είχα να αντιμετωπίσω ήταν το.... «κι εγώ». Να λοιπόν που πολλές φορές ο hiv μπορεί να βρίσκεται πολύ πιο κοντά μας απ' ό,τι θέλουμε ή μας επιτρέπουνε να δούμε.

Με τους γονείς είναι σχεδόν πάντα πιο δύσκολα τα πράγματα. Εδώ η ψυχραιμία ήταν λιγότερη. Όχι πως αντέδρασαν άσχημα ή με απέρριψαν, αλλά γονείς είναι, ανησύχησαν αρχικά περισσότερο απ' όσο ήταν απαραίτητο, καθώς είχαν μια ξεπερασμένη εικόνα για το hiv/aids στο μυαλό τους, όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι, και δε γνώριζαν πώς έχει η κατάσταση σήμερα. Σε αυτήν την περίπτωση χρειάστηκε μεγαλύτερη επεξήγηση και υπομονή, αλλά τους έπεισα εν τέλει ότι δεν προβλέπεται να συναντήσω άμεσα τον Freddie Mercury και όλα καλά.

Το να μοιραστώ τελικά το γεγονός ότι είμαι οροθετικός με τους ανθρώπους που νοιάζομαι και με νοιάζονται, μόνο θετικά αποτελέσματα είχε. Ή μόνο αυτά κρατάω. Γιατί το να έχω την αποδοχή και την υποστήριξη των δικών μου ανθρώπων, με ενδυνάμωσε, μου έδωσε θάρρος, ασφάλεια και λιγότερο άγχος. Δε χρειάζεται να ανησυχώ για το πού θα κρύψω τα χάπια μου στο σπίτι ή πως θα τα πάρω χωρίς να με δουν όταν είμαι με παρέα. Δε χρειάζεται να ζω με το φόβο μην και το μάθει κανένας. Μπορώ όταν έχω κάποιον προβληματισμό να βρω ανθρώπους να το συζητήσω. Μπορώ να πω «σήμερα κερνάω γιατί πήρα τα καλύτερα αποτελέσματα εξετάσεων που είχα ποτέ!»

Αυτή η υποστήριξη και η ασφάλεια ήταν που με έκαναν να μπορώ να μιλάω για την οροθετικότητά μου και σε άλλους ανθρώπους, καινούριους φίλους και φίλες, ερωτικούς συντρόφους, ακόμη και αγνώστους. Να γράφω σήμερα αυτό το άρθρο. Να μη νοιάζομαι και τόσο αν άλλοι και άλλες με απορρίψουν ή με αντιμετωπίσουν ρατσιστικά. Ναι, δε ζούμε σε ένα κόσμο αγγελικά πλασμένο, και το στίγμα, ο ρατσισμός, οι προκαταλήψεις δίνουν συχνά και δυναμικά το παρών, σήμερα ίσως περισσότερο από ποτέ. Μιας και αναφέρθηκα στο σήμερα, μια ακόμη φράση που άκουσα τελευταία είναι: «Βλέπεις τι έγινε με τις οροθετικές εκδιδόμενες και πώς τις αντιμετωπίζουν. Να προσέχεις περισσότερο, μην εκτίθεσαι τόσο. Δε φοβάσαι;»

Σαφώς και όλο αυτό δε με αφήνει ανεπηρέαστο. Θύμωσα, προβληματίστηκα, τρόμαξα, όπως και πολλοί άλλοι και άλλες. Αλλά δε θεωρώ πως είναι λόγος για να φοβόμαστε να μιλήσουμε. Αντιθέτως, πιστεύω πως ένας από τους λόγους που έγινε ό,τι έγινε, είναι γιατί επικρατεί η αντίληψη του «δε μιλάμε γι' αυτά». Όσο οι οροθετικοί και οι οροθετικές παραμένουν μια αόρατη στατιστική και η άγνοια, ο φόβος και οι προκαταλήψεις κυριαρχούν, κάποιοι και κάποιες θα μπορούν να το εκμεταλλεύονται.

Έτσι, σαν απάντηση στην παραπάνω ερώτηση μπορώ να πω ότι τουλάχιστον δε θα έχει κανείς την χαρά του να με διαπομπεύσει. 

Δεν μπορείς να απειληθείς με αποκάλυψη για κάτι που δεν έχεις μυστικό.

Όπως είπα και στην αρχή, το κάμινγκ άουτ ούτε εύκολη υπόθεση είναι, ούτε είναι κάτι που μπορείς να κάνεις εάν δεν έχεις πρώτα σκεφτεί για ποιους λόγους θέλεις να το πεις, σε ποιους και σε ποιες, 

και αν δεν έχεις υπολογίσει τις πιθανές συνέπειες, θετικές ή αρνητικές. 

Πάντα υπάρχει ρίσκο και πάντα αυτό διαφέρει ανά περίπτωση. 

Άλλο να χάσεις έναν υποψήφιο γκόμενο και άλλο τη δουλειά σου.

Αυτό που προέχει είναι να αισθάνεσαι ο ίδιος ή η ίδια καλά και ασφαλής και να έχεις ανθρώπους να σε στηρίζουν. Να μάθεις να ζεις χωρίς το φόβο. Να ζεις (ορο)θετικά.

πρώτη δημοσίευση στο τεύχος 32 του περιοδικού 10%