Οροθετικοί και άλλοι ασθενείς κρατούμενοι χωρίς ζεστό νερό

Δελτίο Τύπου

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

Ασθενείς χωρίς ζεστό νερό

στο νοσοκομείο “Άγιος Παύλος” των φυλακών Κορυδαλλού

www.keli.gr

Σύμφωνα με καταγγελίες, από τα τέλη Σεπτέμβρη στο νοσοκομείο “Άγιος Παύλος” των φυλακών Κορυδαλλού δεν υπάρχει ζεστό νερό. 

Οι νοσηλευόμενοι, κατά κανόνα με βαριά προβλήματα υγείας, αναγκάζονται να κάνουν μπάνιο με παγωμένο νερό. Σύμφωνα με τη διεύθυνση το πρόβλημα περιορίζεται μόνο στο τμήμα των οροθετικών και είναι τεχνικό, καθώς οφείλεται σε χαλασμένο εξάρτημα του μπόιλερ το οποίο για να αντικατασταθεί έπρεπε να εισαχθεί από το εξωτερικό, λόγω, όμως, των πρόσφατων απεργειών καθυστέρησε... 

Από τους ασθενείς του νοσοκομείου, όμως, μαθαίνουμε τα αντίθετα. 

Κατ' αρχήν και άλλες πτέρυγες δεν έχουν ζεστό νερό, ενώ οι δικαιολογίες για την έλλειψή του ποικίλλουν. Η τελευταία εκδοχή της διεύθυνσης είναι ότι επισκευάστηκε το τεχνικό πρόβλημα, αλλά καθυστερεί το πετρέλαιο λόγω των πρόσφατων απεργιών...

Παράλληλα, τις τελευταίες εβδομάδες το φαγητό μειώνεται, το κρέας και τα φρέσκα φρούτα εξαφανίζονται από το διαιτολόγιο. Βάσιμα, λοιπόν, κάποιοι υποπτεύονται ότι το πρόβλημα με το κρύο νερό δεν οφείλεται σε τεχνικά προβλήματα και στις απεργίες(!), αλλά στις αυστηρές περικοπές που τον τελευταίο καιρό έχουν επιβληθεί στις φυλακές. 

Να θυμίσουμε εδώ ότι το νοσοκομείο Άγιος Παύλος των φυλακών Κορυδαλού έχει έρθει και παλιότερα στη δημοσιότητα για τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούσαν (ελλιπής προαυλισμός, προσχηματικές θεραπείες που πολύ απέχουν από τα δεδομένα ενός πραγματικού νοσοκομείου). 

Αν και ο “Άγιος Παύλος” θα έπρεπε να έχει περάσει στο ΕΣΥ, η μετάβαση αυτή δεν έχει πραγματοποιηθεί, και το επίπεδο περίθαλψης παραμένει χαμηλό. Η κρίση χειροτερεύει τα πράγματα και ταυτόχρονα δίνει το πρόσχημα για τις πιο ανάλγητες πράξεις. Σε τηλεφωνική επικοινωνία η διευθύντρια μας είπε: “Έξω Έλληνες και Ελληνίδες στερούνται τόσα πράγματα...”. 

Δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι μια τέτοια αποστροφή μπορεί να υπονοεί ότι σε τέτοιες εποχές οι κρατούμενοι ασθενείς, συχνά μετανάστες, δεν μπορούν να έχουν την απαίτηση για τα στοιχειώδη.

Η απαράδεκτη κατάσταση στον “'Αγιο Παύλο” αποτελεί το δείκτη τής ευαισθησίας μας. Αν μια κοινωνία είναι έτοιμη να καταδικάσει ασθενείς να τρώνε λίγο, να υποβάλλονται στο κρύο και να παίρνουν ελλιπώς τα φάρμακά τους για να κάνει ακόμη περισσότερη οικονομία, τότε έχει χαθεί κάθε έννοια αλληλεγγύης.

Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των ΚρατουμένωνΑκαδημίας 62, 5ος όροφος, Αθήνα, 
Τηλέφωνο:             210-3635667      , kratoymenoi@gmail.com

Νέα μέθοδος για γρήγορη και φθηνή διάγνωση HIV

Ενα μικρό πλαστικό τσιπ που κοστίζει μόλις 10 σεντς, μπορεί να διαγνώσει αξιόπιστα τον ιό HIV και τη σύφιλη μέσα σε 15 λεπτά. Το τσιπάκι αυτό, που βασίζεται στη μικρο-ρευστομηχανική, χρησιμοποιεί νανοπλακίδια, τα οποία επεξεργάζονται μικροσκοπικές ποσότητες υγρών για να πραγματοποιήσουν μια σειρά χημικών αντιδράσεων.

Το σύστημα σχεδιάστηκε από τον Σάμιουαλ Σία και τους συνεργάτες του στο πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης για να χρησιμοποιηθεί σε περιοχές χωρίς πόρους και υποδομές. Δοκιμές στη Ρουάντα έδειξαν πως το τσιπάκι δουλεύει εξίσου καλά με τις παραδοσιακές διαγνωστικές μεθόδους που βασίζονται στην εργαστηριακή ανάλυση. Ο Σία θέλει τώρα να εισαγάγει το τεστ αυτό σε προγεννητικές κλινικές στην Αφρική.

Πολλές κλινικές αλλά και, σε αρκετές περιπτώσεις, νοσοκομεία σε πόλεις της Αφρικής πρέπει να στέλνουν αίμα σε εξωτερικά εργαστήρια για ανάλυση, μία διαδικασία που μπορεί να διαρκέσει έως και εβδομάδες. Στις φτωχές, αγροτικές περιοχές, όπου οι ασθενείς πρέπει να ταξιδέψουν μέρες για να φτάσουν σε κάποια κλινική, πολλοί δεν επιστρέφουν ποτέ για να πάρουν τα αποτελέσματα.

Γρήγορα τεστ διάγνωσης για τον ιό του HIV και άλλες μολύνσεις υπάρχουν ήδη, όμως συνήθως δεν χρησιμοποιούνται στις φτωχές περιοχές της Αφρικής επειδή χρειάζονται συγκεκριμένη τεχνογνωσία και είναι ακριβά. Τα τεστ μπορούν να εντοπίζουν μία ασθένεια κάθε φορά. Το τσιπ του Σία όμως μπορεί εκτός από τον HIV να κάνει διάγνωση και για ηπατίτιδα ή ελονοσία ταυτόχρονα σε μία μόνο εξέταση, χωρίς να αυξάνεται σημαντικά το κόστος. Για να κάνει τη χρήση της μικρο-ρευστομηχανικής τεχνολογίας πιο πρακτική σε φτωχές χώρες, η ομάδα του Σία σχεδίασε ένα πολύ φθηνό και εύκολο στη χρήση τσιπ. Τα τσιπάκια παράγονται μέσω έγχυσης πλαστικού σε ένα προσχεδιασμένο μικροσκοπικό καλούπι. Τα αντιδραστήρια για τον εντοπισμό των μικροβίων αποθηκεύονται σε ένα σωλήνα, που χωρίζεται σε τμήματα από φυσαλίδες αέρα, και εισάγεται στο τσιπ μέσω σύριγγας.

Η διαδικασία δεν απαιτεί κινούμενα μέρη, ηλεκτρισμό ή άλλα εξωτερικά όργανα, και χρειάζεται μόνο μια πολύ μικρή ποσότητα αίματος. Σε αντίθεση με πολλές παρόμοιες συσκευές, τα αποτελέσματα μπορούν να διαβαστούν χωρίς μικροσκόπια ή άλλα ακριβά συστήματα. Ενας απλός οπτικός σένσορας πάνω σε ένα όργανο που έχει το μέγεθος και το κόστος ενός κινητού τηλεφώνου, παράγει κατευθείαν τα αποτελέσματα της εξέτασης.

Η ομάδα του Σία συνεργάστηκε με τη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Κολούμπια, το υπουργείο Υγείας της Ρουάντας και μη κυβερνητικούς οργανισμούς, για να δοκιμάσει τη συσκευή στην πρωτεύουσα της Ρουάντας, το Κίγκαλι. Το 8% των γυναικών στο Κίγκαλι εκτιμάται πως είναι φορείς του ιού HIV και μπορεί να χρειαστούν μέρες έως και εβδομάδες για να λάβει κάποιος τα αποτελέσματα μιας εξέτασης, λόγω της έλλειψης ειδικών εργαστηρίων στα νοσοκομεία και τις κλινικές της χώρας. Οταν η συσκευή του Σία χρησιμοποιήθηκε για εξετάσεις HIV, και HIV και σύφιλης μαζί, είχε απόλυτη επιτυχία στον εντοπισμό των φορέων, με περιθώριο λάθους 4% με 6%, όσο δηλαδή και στα κανονικά εργαστηριακά τεστ. Τα αποτελέσματα δημοσιεύθηκαν τον περασμένο μήνα στο περιοδικό «Nature Medicine».

Γνωρίζοντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζαν προσπαθώντας να συγκεντρώσουν κεφάλαια για την εμπορική εξάπλωση μίας τεχνολογίας που απευθύνεται σε φτωχές χώρες, ο Σία και δύο συνεργάτες του ίδρυσαν μία εταιρεία με το όνομα Claros Diagnostics. Κατάφεραν, μέσω αυτής, να χρηματοδοτήσουν τη δημιουργία μιας συσκευής που θα χρησιμοποιείται στα γραφεία ιατρών στις ανεπτυγμένες χώρες για να κάνουν εξετάσεις για καρκίνο του προστάτη. Επειτα, η ομάδα του Σία στο Κολούμπια προσάρμοσε την τεχνολογία για την εξέταση σεξουαλικώς μεταδιδόμενων ασθενειών. Μαζί με τον HIV, τη σύφιλη και την ηπατίτιδα, θέλουν να προσθέσουν εξετάσεις για την ηπατίτιδα Β και C, τον έρπητα και την ελονοσία. Το τεστ μπορεί να επινοήθηκε για χρήση σε φτωχές χώρες, όμως μπορεί τελικά να έχει ευρύτερη απήχηση.

Αρχικός στόχος του Σία είναι οι προγεννητικές κλινικές. «Εάν εντοπίσεις τις ασθένειες στις μητέρες, μπορείς να αποτρέψεις τη μετάδοσή τους στα νεογέννητα μωρά», εξηγεί ο Σία. Σύμφωνα με την έρευνα, η εξέταση για σύφιλη στις μητέρες και τις έγκυες γυναίκες θα μπορούσε να μειώσει τον αριθμό των ανθρώπων που χάνονται λόγω κακής υγείας, αναπηρίας ή πρόωρου θανάτου στη Ρουάντα.

Ο Σία και οι συνεργάτες του εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν ένα σημαντικό εμπόδιο: την εύρεση χρηματοδότησης για την εμπορευματοποίηση της συσκευής. Οι ερευνητές κέρδισαν επιχορηγήσεις και επενδυτικά κεφάλαια για την ανάπτυξη της τεχνολογίας, ανάμεσά τους και μία δωρεά από το Gates Foundation του Μπιλ Γκέιτς, ωστόσο δεν έχουν συγκεντρώσει ακόμα τους απαραίτητους πόρους για την εξάπλωση της τεχνολογίας στο εμπόριο.

πηγή : Ελευθεροτυπία

Γαλλία : Λιγότερο από ένας οροθετικός στους δύο, έχει πρόσβαση στην εργασία

Στη Γαλλία, στην οποία 152.000 άτομα ζουν με το HIV,  λιγότερο από το μισό των οροθετικών εργάζεται,  σύμφωνα με μια έρευνα της μη κυβερνητικής οργάνωσης AIDES η οποία παρουσιάστηκε πριν λίγες ημέρες σε ημερίδα με θέμα «Το AIDS στην εργασία» της Διεθνούς Οργάνωσης για την Εργασία.

Σύμφωνα με τη διετή έκθεση της οργάνωσης, το 46% των οροθετικών εργάζονται, ενώ ένας στους έξι ( 18% ) δεν έχει εργασία ενώ θα το ήθελε.

Η έκθεση αναφέρει επίσης οτι η άφιξη των θεραπειών άλλαξε την ποιότητα ζωής των φορέων και ασθενών και βελτίωσε σε μεγάλο βαθμό την πρόσβαση στην εργασία.

Η έρευνα δείχνει ότι 23% των οροθετικών εργαζόταν το 2005. Σύμφωνα με την έκθεση, μόνο το 22% όσων εργάζονται έχουν αναγνωριστεί ως άτομα με ειδικές ανάγκες .

Όσο αφορά τα έσοδα τους, το 39,5% των οροθετικών ζεί κάτω από τα όρια της φτώχειας, μιας και λαμβάνουν κάτων από 950 ευρώ το χρόνο.

Στην Γαλλία, 152.000 άνθρωποι ζουν με  HIV/AIDS και οι υπολογίζεται ότι 50.000 δεν το γνωρίζουν.

Το 2009, υπήρξαν 6.700 νέα κρούσματα, ενώ την προηγούμενη χρονια ήταν 6.400. Κατά μέσο όρο οι «νέοι» οροθετικοί είναι ηλικίας κάτω των 40 ετών.

Για τον Michel Simon, αντιπροέδρο της AIDES, «το AIDS του σήμερα δεν έχει τίποτα το κοινό με αυτό 20 χρόνια πρίν. Τα πράγματα έχουν αλλάξει σε τεράστιο βαθμό αλλά η κοινωνία έχει παραμείνει στάσιμη».

Σύμφωνα με τον Jean-François Trogrlic, διευθυντή  της Διεθνούς Οργάνωσης για την Εργασία στην Γαλλία « η έρευνα δείχνει ότι οι προκαταλήψεις ακόμα υπάρχουν».

Σύμφωνα με την έκθεση, για το 24% των εργαζομένων στο δημόσιο και για το 39% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, το HIV είναι λόγος διάκρισης και μη πρόσληψης. Για το 22% των εργαζομένων στο δημόσιο και για το 25% των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, το να έχει κάποιος τον ιό αποτελεί εμπόδιο στη καριέρα του.

Σύμφωνα με την έκθεση το 62% δεν αποκαλύπτει το θέμα στην εργασία του.

Η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας, (ΔΟΕ), (International Labour Organization), γνωστή και με το διεθνές αρκτικόλεξο ILO, (προφέρεται: Άϊ-Ελ-Όου), είναι ένας αυτόνομος διεθνής διακρατικός οργανισμός που συνδέεται με τον ΟΗΕ, του οποίου και αποτελεί εξειδικευμένη οργάνωση.

Η ΔΟΕ, που εδρεύει στη Γενεύη, ιδρύθηκε στις 11 Απριλίου 1919 όταν ο καταστατικός της χάρτης εγκρίθηκε ως μέρος της Συνθήκης των Βερσαλλιών (άρθρα 387-427).

( πηγή σημείωσης Wikipedia )

πηγή : www.avmag.gr 

Stop Stigma - HIV/AIDS και δικαιώματα (video)

Νέο video από το Κέντρο Ζωής για τα δικαιώματα των οροθετικών.





Γιατί για να διεκδικήσεις, πρέπει πρώτα να γνωρίζεις.

Τρεις θάνατοι οροθετικών, μετά την παρότρυνση εκκλησιών να σταματήσουν την αντιρετροϊκή αγωγή.

Τουλάχιστον τρεις θάνατοι έχουν αναφερθεί στο Λονδίνο, μετά τον ισχυρισμό Βρετανικών εκκλησιών ότι μπορούν να θεραπεύσουν το HIV/AIDS.

Σύμφωνα με το BBC, κάποιες ευαγγελικές εκκλησίες ενθαρρύνουν ανθρώπους που ζουν με HIV/AIDS να σταματήσουν την αντιρετροϊκή θεραπεία, καθώς μπορεί να τους θεραπεύσει ο...θεός!

Στο κανάλι μίλησαν δύο γυναίκες από το ανατολικό Λονδίνο, οι οποίες δήλωσαν ότι η εκκλησία παρότρυνε οροθετικές φίλες τους να προσεύχονται αντί να παίρνουν την αγωγή τους. Και οι δύο αυτές γυναίκες έχουν πεθάνει.

Επίσης, η διευθύντρια ενός από τα μεγαλύτερα ερευνητικά κέντρα για το HIV/AIDS στο ανατολικό Λονδίνο δήλωσε ότι είχε αντιμετωπίσει ένα περιστατικό όπου μια γυναίκα έχασε την ζωή της ακολουθώντας την συμβουλή ενός πάστορα να διακόψει την αντιρετοϊκή αγωγή.

Η καθηγήτρια Jane Anderson, διευθύντρια του Κέντρου Ερευνών Σεξουαλικής Υγείας και HIV στο Hackney, προσθέτει : «Βλέπουμε συχνά τέτοιους ασθενείς, που μας λένε ότι πιστεύουν πως με αρκετή προσευχή θα θεραπευτούν από τον HIV».

«Έχουμε δει ασθενείς που επιλέγουν να μην παίρνουν καθόλου φάρμακα και έτσι μερικές φορές δεν επιβιώνουν».

Η «Συναγωγή της Εκκλησίας Όλων των Εθνών» (Synagogue Church Of All Nations – SCOAN) η οποία εδρεύει στο Southwark, λέει ότι ειδικεύεται στην θεραπεία του HIV/AIDS, του καρκίνου και στα «θαύματα των μωρών».

Ο πάστορας T B Joshua ο οποίος ηγείται της SCOAN, ισχυρίζεται μέσω της ιστοσελίδας τους ότι έχει θεραπεύσει μια γυναίκα από τον HIV.

Η SCOAN δηλώνει : «Δεν είμαστε εμείς οι θεραπευτές. Ο θεός είναι ο θεραπευτής. Δεν υπάρχει ασθένεια που δεν μπορεί να θεραπεύσει ο θεός».

«Δεν ζητάμε από τους ανθρώπους να σταματήσουν την αγωγή τους. Οι γιατροί τους αντιμετωπίζουν, ο θεός θεραπεύει».

Η οργάνωση Terrence Higgins Trust που ασχολείται με το HIV/AIDS προσπαθεί να παροτρύνει τους οροθετικούς να μην διακόπτουν την αντιρετροϊκή αγωγή που τους έχουν συστήσει οι γιατροί.

Ο υπεύθυνος στον τομέα υγείας της οργάνωσης, Ben Tunstall, δήλωσε : «Είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό να ακούς ότι υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν συμβουλές για το HIV/AIDS οι οποίες θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές».

«Δουλεύουμε πολύ με εκκλησίες σε όλη την Μεγάλη Βρετανία, προάγοντας την ενημέρωση σχετικά με τον HIV, παροτρύνοντας τον κόσμο να εξετάζεται και να ξεκινούν θεραπεία το νωρίτερο δυνατό, και ενθαρρύνοντας ανθρώπους που ζουν με HIV να συνεχίσουν την θεραπεία, σύμφωνα με τις οδηγίες των γιατρών». 

πηγή : www.pinknews.co.uk

Αυξάνεται το προσδόκιμο ζωής των οροθετικών.

Ηνωμένο Βασίλειο :

Το προσδόκιμο ζωής των οροθετικών ατόμων έχει αυξηθεί περισσότερο από 15 χρόνια από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 στο Ηνωμένο Βασίλειο, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στο “British Medical Journal”.

Η αύξηση των επιζώντων πιθανότατα οφείλεται στην εγκυρότερη διάγνωση και την βελτίωση της αντιρετροϊκής θεραπείας.

Οι ερευνητές συγκέντρωσαν στοιχεία για περισσότερους από 17,500 ανθρώπους που ξεκίνησαν αντιρετροϊκή θεραπεία από το 1996 μέχρι το 2008 σε κλινικές για τον HIV σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο και έκαναν σύγκριση του προσδόκιμου ζωής τους με αυτό του μέσου πληθυσμού των οροαρνητικών.

Συγκεκριμένα, προέκυψε από την έρευνα οτι ένα οροθετικό άτομο 20 ετών που ξεκινάει θεραπεία σήμερα με 350 CD4 (Τ – λεμφοκύτταρα) αναμένεται να ζήσει άλλα 45,8 χρόνια, δηλαδή μέχρι τα 65,8 (για τους άνδρες η μέση ηλικία ήταν τα 39,5 επιπλέον χρόνια, ενώ για τις γυναίκες 50,2 επιπλέον χρόνια).

Το προσδόκιμο ζωής είναι ακόμη 13 χρόνια λιγότερο από αυτό του μέσου πληθυσμού. 

πηγή : www.poz.com

Ομοφοβία

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο τεύχος 40 του περιοδικού Antivirus, σε αφιέρωμα του στην ομοφοβική βία, με αφορμή την ομοφοβική επίθεση στο Γκάζι. 

Το περιστατικό αυτό, ήρθε να (ξανα)βάλει στον χάρτη το φαινόμενο της ομοφοβικής βίας, να μας το υπενθυμίσει, να τεστάρει τις αντιδράσεις μας και κατόπιν της επίσημης καταγγελίας, να μετρήσει τις αντιδράσεις της επίσημης πολιτείας.

Η ορατότητα

Ζώντας πλέον σε μια κοινωνία που αποδέχεται λίγο περισσότερο από παλαιότερες εποχές την διαφορετικότητα, την προσπάθεια ανάδειξης της ΛΟΑΔ ατζέντας και την ανάπτυξη -τα τελευταία χρόνια- της γκέι και λεσβιακής ζωής στο Γκάζι, μας δημιουργείται πολλές φορές μια ψευδαίσθηση αποδοχής και ασφάλειας, χωρίς να υπολογίζουμε ότι η ορατότητα δεν έχει μόνο θετικές συνέπειες, καθώς όση περισσότερη ορατότητα αποκτά μια κοινωνική ομάδα, όσο περισσότερο διεκδικητική είναι, τόσο θα εντείνονται και οι αντιδράσεις όσων της αντιτίθενται.

Και πολλές φορές η ίδια η ΛΟΑΔ κοινότητα στρουθοκαμηλίζει, θεωρώντας ότι αυτά συμβαίνουν πάντα σε κάποια άλλη χώρα, σε κάποια άλλα πρόσωπα και ποτέ σε εμάς. Δεν το βλέπω, άρα δεν υπάρχει. Μέχρι να βρεθείς στο λάθος μέρος, την λάθος στιγμή.

Η σημασία της καταγγελίας

Πέρα της συνειδητοποίησης ότι η ομοφοβική βία δεν συμβαίνει πάντα «κάπου αλλού», το συγκεκριμένο περιστατικό μας έδωσε και την ευκαιρία να δούμε πως αντιδρά η ίδια η κοινότητα.

Το θετικό εδώ, είναι ότι τα θύματα προχώρησαν σε όλες τις νόμιμες διαδικασίες προσέφυγαν στη δικαιοσύνη και κατήγγειλαν το περιστατικό, με αποτέλεσμα να δημοσιοποιηθεί.

Και εάν κάτι είναι να μάθουμε από αυτό, είναι να συνειδητοποιήσουμε την σημασία της καταγγελίας όταν βιώνουμε τέτοια φαινόμενα, τόσο στην αστυνομία, όσο και στις αντίστοιχες οργανώσεις. Μόνο έτσι μπορούμε να φέρουμε το θέμα της ομοφοβικής βίας στο προσκήνιο και να το αντιμετωπίσουμε ως φαινόμενο και όχι ως μεμονωμένο περιστατικό. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να ασχοληθεί με το ζήτημα σοβαρά η ίδια η κοινότητα και οι αντίστοιχες οργανώσεις και αυτές με την σειρά τους να διεκδικήσουν καλύτερη αντιμετώπιση από την αστυνομία, η οποία πολλές φορές αγνοεί ακόμη και την ίδια την ύπαρξη της ομοφοβίας και των εγκλημάτων μίσους. Γιατί μπορεί να μην ακούμε για τέτοια περιστατικά συχνά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γίνονται, απλά συνήθως αποσιωπούνται. Η καταγγελία και αντιμετώπιση κάθε τέτοιου περιστατικού είναι και ένα βήμα για την αποτροπή της συνέχισής τους. Και κάθε επίθεση μίσους, είναι επίθεση εναντίον όλων μας.

Οι αντιδράσεις εκ των έσω

Αυτό που είναι απογοητευτικό, ήταν κάποιες από τις αντιδράσεις μέσα από την ίδια την κοινότητα. «Προκάλεσαν», «αφού τον φλέρταρε, πήγαινε γυρεύοντας» κ.ο.κ

Δυστυχώς, σε μια χώρα χρεοκοπημένη και μια συντηρητική και φοβική κοινωνία που λόγω της κρίσης κάνει βήματα προς τα πίσω βλέπουμε και εμάς τους ίδιους να δικαιολογούμε ακόμα και την βία ως μια «φυσιολογική» αντίδραση απέναντι σε κάποιους που «προκάλεσαν».

Τέτοιου είδους αντιδράσεις προφανώς αποτελούν μια μορφή εσωτερικευμένης ομοφοβίας, μιας στάσης ενοχικής που βλέπουμε δυστυχώς σε μεγάλο μέρος της ΛΟΑΔ κοινότητας, η οποία απορρέει από μια ανάγκη πολλών ΛΟΑΔ ατόμων να διαχωρίσουν τον εαυτό τους από το στερεότυπο και παράλληλα να τον προστατέψουν από παρόμοιες αντιδράσεις, ακολουθώντας τις προσταγές της ετεροκανονικότητας και αποζητώντας έτσι την αποδοχή.

Πρόκληση ως απάντηση

Η «πρόκληση» είναι πολλές φορές η ίδια μας η ύπαρξη, η οποία «προκαλεί» την ηθική μιας κοινωνίας που  δυσκολεύεται να αποδεχτεί την διαφορετικότητα. Θα πρέπει λοιπόν να αντιμετωπίσουμε ως κοινότητα το θέμα της βίας, όποιας μορφής και προέλευσης και αν είναι, όχι με ενοχές και σιωπή, αλλά διεκδικώντας, τόσο ως άνθρωποι όσο και σε επίπεδο οργανώσεων, το αναμφισβίτητο δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση και την μη-βία.