Ο ιός μου

Να σας συστήσω τον ιό μου. HIV τον λένε, ίσως τον έχετε ακουστά.
Εμένα μου «συστήθηκε» πριν απο δύο χρόνια, όταν μετά απο αιμοδοσία μου ανακοίνωσαν οτι βρέθηκα θετικός. Είναι απο τις φορές που το να σου λένε οτι είσαι θετικός δεν είναι καλό.
Το συγκεκριμένο θετικό αποτέλεσμα παράγει συνήθως αρνητικά συναισθήματα όπως φόβος, άρνηση, πανικός, απελπισία και άλλα ευχάριστα. Πολλές φορές περιγράφεται σαν μια αίσθηση απώλειας, ίσως και θανάτου. Σαν να πεθαίνει ο χθεσινός εαυτός. Αυτό που δεν σκεφτόμαστε όμως είναι οτι ο καινούριος μπορεί να είναι και καλύτερος…

Τελικά πόσο δύσκολο είναι να ζείς (ορο) θετικά?

Στο άκουσμα της είδησης και μετά το πρώτο σοκ, αρχίζουν τα ερωτήματα.
Τα ποιός-πού-πότε-γιατί είναι τα πιο δημοφιλή και συνήθως γεννιούνται σχεδόν αυτόματα. Εγώ τους αφιέρωσα 10 λεπτά και μετά αποφάσισα πως δεν έχει σημασία. Αφενός γιατί όταν μιλάμε για συναινετικό σεξ, η προφύλαξη είναι ευθύνη και των δύο και αφετέρου γιατί ο,τι έγινε, έγινε.
Εάν αναλωνόμουν σε φιλοσοφικά ερωτήματα του τύπου «γιατί σε μένα» και «τι αμαρτίες πληρώνω» θα το είχα χάσει το παιχνίδι. Δεν έχει κανένα νόημα και μόνο κακό μπορεί να σου κάνει μια τέτοια στάση. Γιατί πλέον σήμερα, ο HIV, έγκαιρα διαγνωσμένος, δεν σε σκοτώνει. Τουλάχιστον όχι σωματικά. Κοινωνικά και ψυχολογικά αρρωσταίνεις περισσότερο και πιο εύκολα, όπως πολύ πιο εύκολα μεταδίδεται το στίγμα και η προκατάληψη, παρά ο ίδιος ο ιός.
Αλλά παίζει ρόλο και το πως θα διαχειριστείς εσύ την πληροφορία. Πόσο και πως θα το αφήσεις να επηρεάσει εσένα, τον τρόπου που ζείς και τις σχέσεις σου.

Το κρυφτό δεν μου άρεσε ποτέ. Έχουν μοναξιά οι κρυψώνες και το σκοτάδι κινδύνους. Άρα το να κλειστώ στο καβούκι μου, για μένα, δεν αποτελούσε επιλογή. Και δεν ένιωσα καμία ντροπή. Είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα και την καθεμία απο εμάς, καθώς ο HIV δεν κάνει διακρίσεις, άσχετα εάν πολύς κόσμος θεωρεί οτι αφορά συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων. Και τελικά είχα δίκιο. Οι δικοί μου άνθρωποι, φίλες, φίλοι και οικογένεια φυσικά και το αντιμετώπισαν με την ίδια αγάπη που με αντιμετώπιζαν πάντα. Όσο για το ευρύτερο περιβάλλον,ναι, έχουν υπάρξει και περιπτώσεις που έχω αντιμετωπιστεί ρατσιστικά και με την άγνοια που υπάρχει, ήταν αναμενόμενο. Και απογοητευτικό. Όχι γιατί με επηρεάζει τόσο προσωπικά, αλλά γιατί το 2011, υπάρχει ακόμη κόσμος που θα φοβηθεί μέχρι και να σε αγγίξει. Παρ’όλα αυτά, δεν έχω μετανιώσει που δεν το έκρυψα.

Σίγουρα έχει τις δυσκολίες του το να ζεις με HIV, αλλά δεν είναι ούτε το τέλος του κόσμου, ούτε το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί. Εκτός εάν το κάνεις εσύ να είναι.

Εμένα με βοήθησε να αποφασίσω οτι θα ζήσω και θα ζήσω καλύτερα απο πριν. Με περισσότερη αγάπη, με χαμόγελο. Αισιοδοξία. Χωρίς να αγχώνομαι και να δίνω σημασία σε πράγματα και ανθρώπους που δεν το αξίζουν. Ζώντας την κάθε μέρα, όχι σαν να είναι η τελευταία, αλλά σαν να είναι ένα δώρο.

Και έτσι, τελικά, το απότελεσμα ήταν πράγματι θετικό.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο http://www.talkspot.gr/