Ομοφοβία

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο τεύχος 40 του περιοδικού Antivirus, σε αφιέρωμα του στην ομοφοβική βία, με αφορμή την ομοφοβική επίθεση στο Γκάζι. 

Το περιστατικό αυτό, ήρθε να (ξανα)βάλει στον χάρτη το φαινόμενο της ομοφοβικής βίας, να μας το υπενθυμίσει, να τεστάρει τις αντιδράσεις μας και κατόπιν της επίσημης καταγγελίας, να μετρήσει τις αντιδράσεις της επίσημης πολιτείας.

Η ορατότητα

Ζώντας πλέον σε μια κοινωνία που αποδέχεται λίγο περισσότερο από παλαιότερες εποχές την διαφορετικότητα, την προσπάθεια ανάδειξης της ΛΟΑΔ ατζέντας και την ανάπτυξη -τα τελευταία χρόνια- της γκέι και λεσβιακής ζωής στο Γκάζι, μας δημιουργείται πολλές φορές μια ψευδαίσθηση αποδοχής και ασφάλειας, χωρίς να υπολογίζουμε ότι η ορατότητα δεν έχει μόνο θετικές συνέπειες, καθώς όση περισσότερη ορατότητα αποκτά μια κοινωνική ομάδα, όσο περισσότερο διεκδικητική είναι, τόσο θα εντείνονται και οι αντιδράσεις όσων της αντιτίθενται.

Και πολλές φορές η ίδια η ΛΟΑΔ κοινότητα στρουθοκαμηλίζει, θεωρώντας ότι αυτά συμβαίνουν πάντα σε κάποια άλλη χώρα, σε κάποια άλλα πρόσωπα και ποτέ σε εμάς. Δεν το βλέπω, άρα δεν υπάρχει. Μέχρι να βρεθείς στο λάθος μέρος, την λάθος στιγμή.

Η σημασία της καταγγελίας

Πέρα της συνειδητοποίησης ότι η ομοφοβική βία δεν συμβαίνει πάντα «κάπου αλλού», το συγκεκριμένο περιστατικό μας έδωσε και την ευκαιρία να δούμε πως αντιδρά η ίδια η κοινότητα.

Το θετικό εδώ, είναι ότι τα θύματα προχώρησαν σε όλες τις νόμιμες διαδικασίες προσέφυγαν στη δικαιοσύνη και κατήγγειλαν το περιστατικό, με αποτέλεσμα να δημοσιοποιηθεί.

Και εάν κάτι είναι να μάθουμε από αυτό, είναι να συνειδητοποιήσουμε την σημασία της καταγγελίας όταν βιώνουμε τέτοια φαινόμενα, τόσο στην αστυνομία, όσο και στις αντίστοιχες οργανώσεις. Μόνο έτσι μπορούμε να φέρουμε το θέμα της ομοφοβικής βίας στο προσκήνιο και να το αντιμετωπίσουμε ως φαινόμενο και όχι ως μεμονωμένο περιστατικό. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να ασχοληθεί με το ζήτημα σοβαρά η ίδια η κοινότητα και οι αντίστοιχες οργανώσεις και αυτές με την σειρά τους να διεκδικήσουν καλύτερη αντιμετώπιση από την αστυνομία, η οποία πολλές φορές αγνοεί ακόμη και την ίδια την ύπαρξη της ομοφοβίας και των εγκλημάτων μίσους. Γιατί μπορεί να μην ακούμε για τέτοια περιστατικά συχνά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γίνονται, απλά συνήθως αποσιωπούνται. Η καταγγελία και αντιμετώπιση κάθε τέτοιου περιστατικού είναι και ένα βήμα για την αποτροπή της συνέχισής τους. Και κάθε επίθεση μίσους, είναι επίθεση εναντίον όλων μας.

Οι αντιδράσεις εκ των έσω

Αυτό που είναι απογοητευτικό, ήταν κάποιες από τις αντιδράσεις μέσα από την ίδια την κοινότητα. «Προκάλεσαν», «αφού τον φλέρταρε, πήγαινε γυρεύοντας» κ.ο.κ

Δυστυχώς, σε μια χώρα χρεοκοπημένη και μια συντηρητική και φοβική κοινωνία που λόγω της κρίσης κάνει βήματα προς τα πίσω βλέπουμε και εμάς τους ίδιους να δικαιολογούμε ακόμα και την βία ως μια «φυσιολογική» αντίδραση απέναντι σε κάποιους που «προκάλεσαν».

Τέτοιου είδους αντιδράσεις προφανώς αποτελούν μια μορφή εσωτερικευμένης ομοφοβίας, μιας στάσης ενοχικής που βλέπουμε δυστυχώς σε μεγάλο μέρος της ΛΟΑΔ κοινότητας, η οποία απορρέει από μια ανάγκη πολλών ΛΟΑΔ ατόμων να διαχωρίσουν τον εαυτό τους από το στερεότυπο και παράλληλα να τον προστατέψουν από παρόμοιες αντιδράσεις, ακολουθώντας τις προσταγές της ετεροκανονικότητας και αποζητώντας έτσι την αποδοχή.

Πρόκληση ως απάντηση

Η «πρόκληση» είναι πολλές φορές η ίδια μας η ύπαρξη, η οποία «προκαλεί» την ηθική μιας κοινωνίας που  δυσκολεύεται να αποδεχτεί την διαφορετικότητα. Θα πρέπει λοιπόν να αντιμετωπίσουμε ως κοινότητα το θέμα της βίας, όποιας μορφής και προέλευσης και αν είναι, όχι με ενοχές και σιωπή, αλλά διεκδικώντας, τόσο ως άνθρωποι όσο και σε επίπεδο οργανώσεων, το αναμφισβίτητο δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση και την μη-βία.